เริ่มจากรักไปสุดที่คำว่า"คนเคยรู้จักกัน"

...ตอนแรกก็อยากให้มันเป็นแค่ความทรงจำเรื่องหนึ่งแต่คิดไปคิดมา ก็เป็นความทรงจำดีๆในช่วงแรก หรือเกือบจะดีที่สุด เรื่องมันมีอยู่ว่าเราชอบผู้ชายคนนึงแต่ไม่ได้คลั่งนะ คือแรกๆเจอแล้วชอบแต่มันติดหยิ่งอะ เราก็ปล่อยเริ่มไม่สนใจ แต่ดันมีเหตุทำให้เราเจอกัน คือตอนแรกไม่ค่อยคุยกันนะ3ชั่วโมงตอบที นานๆอะกว่าจะตอบทรงแบบนางมีคุยอยู่แล้ว แต่เราก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น เหตุที่ทำให้เจอกันคือผับ ก็คุยกันยื่นแก้วเหล้าให้นางก็กินแล้วนางก็หายไปแล้วกลับมาอีกทีอยู่ข้างหลังเราแล้วก็คุยกันต่างๆนาๆแล้วเราก็หอมแก้มนาง พอเช้ามานางก็อัปตัสแบบอันที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปแบบไม่สนใจอะไรเท่าไร คืนนั้นเรามีความสุขมากนะ แต่เช้ามาเจอแบบนั้นก็เหว๋อๆอะ เลยกะว่าจะไม่ยุ่งแล้ว แต่ก็ต้องมาเจอกันอีกในวันลอยกระทง นางเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อน เรากับเพื่อนสนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ก็ลอยแต่ไม่ได้ลอยด้วยกัน นางไม่ลอยเราก็ไปลอยกับเพื่อนเรา พอทีนี้ก็แยกกันกลับนางก็ไปกินเหล้าต่อบ้านแฟนเพื่อนเรา เราก็เฟสคุยกัน ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเลื่อยๆมากขึ้นเลื่อยๆเราเจอกันบ่อยขึ้นไปกินข้าวกินเหล้ากันบ่อยขึ้น แบบหอมแก้มได้กอดได้ เล่นได้แต่เราก็เป็นได้แค่เพื่อนกันตลกปะ กับผู้ชายคนอื่นเราแค่จับมือก็มากแล้วคือไม่สนิทไม่รู้จักมานานเราไม่เล่นด้วย แต่อันนี้เราชอบ เราโทรคุยกัน เราขับรถไปรับ เราเปย์เลยอะ แต่กลับผู้ชายคนนี้เราร้องไห้บ่อยอดนอนก็หลายครั้ง เพราะความเป็นห่วงแหล่ะ คือแบบ กลัวนางเป็นนู่นเป็นนี่แต่ก็ทำไรไม่ได้ ตั้งใจจะทำอะไรหลายๆอย่างให้นาง ใกล้จะวันเกิดก็วางแผนเป็นร้อยแปดอย่างแต่เหตุสุดท้ายก็ทำให้เราไม่ได้คุยกันอีก ....ที่ผ่านมาคงเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด 29/12 ใกล้จะถึงวันเกิดแล้วขอให้มีความสุขมากๆนะ โตแล้วจะทำอะไรก็คิดดีๆนะ รุ้อยู่แล้วว่าตอนจบต้องเเป็นแบบนี้ ขอโทดนะที่ทำอย่างที่พูดไม่ได้ ไม่เก่งพอที่จะฝืนตัวเองไว้ในจุดๆนั้นได้นานกว่านี้ ไว้อีก12ปีถ้ายังไม่มีใครปีที่13เราจะเป็นคนถือเค้กวันเกิดพร้อมกับของขวัญที่แกอยากได้อยุ่ข้างหน้าแกนะ.....