ตอนจบของความเจ็บ
ตอนจบของความเจ็บ
ฉันเก็บสมุดโน๊ตเล็กๆใส่กระเป๋าเพราะต้องไปแล้ว ก้มมองลีลาวดีตรงหน้าที่ร่วงหล่นพื้นเพราะฝนโปรยตั้งแต่เมื่อคืน
ข้อความบนสมุดท่อนสุดท้าย...เขียนว่า....
อย่ายัดเยียดอะไร...ให้กับใครที่ไม่ร้องขออย่าเอาความหวังดี....ไปเบียดพื้นที่ส่วนตัวใคร
ฉันไม่รู้ว่า...ฉันเจ็บเพราะคิดได้ หรือเจ็บเพราะอะไร
กับเรื่องราวที่ไม่เคยมีตอนเริ่มต้น....และไม่มีตอนจบ ฉันเลยเขียนเรื่องของเราไม่ได้
เพราะมันไม่เคยมีคำว่า...เรา...
กับการตัดใจ...แล้วค่อยๆเดินถอยออกมาช่วงเวลาของน้ำตา ดูเหมือนมันเชื่องช้าและอ้อยอิ่ง กับการกลับไปกลับมาของหัวใจ
ฉันไม่รู้ว่า...คนที่ถูกร่ำลาจะรู้สึกอะไรมั้ยแต่ความเจ็บ...มันคงไม่เกี่ยวว่าใครเป็นคนบอกลาอยู่ที่ใครรู้สึกมากกว่า...ก็เจ็บเท่านั้นเองและตอนนี้....ฉันเจ็บ!
...................................
เธอลุกขึ้นไปแล้ว...เธอที่ชอบมานั่งในสวน ถ่ายรูปต้นไม้ ดอกไม้ แล้วใช้เวลานานๆกับการขีดๆเขียนๆ...ฉันไม่รู้ว่าเธอเสียใจอะไรมา
วันนี้...ข้อความเธอแสนเศร้าและทำให้ฉัน...มีน้ำตาเช่นกัน
ฉันไม่รู้ว่า...คำทักทายของฉัน...เธอจะได้ยินมันบ้างไหม
เธอเคยเขียนว่า....เรามีคำว่า..."รัก"คำว่า..."คิดถึง" เป็นคำทักทายที่พูดกันเรื่อยเปื่อยหาสาระความหมายและซาบซึ้งอันใดไม่มี
หัวใจเธอคงมีกำแพง....ก่อไว้สูงเกินความหมายใดๆจะเข้าถึงหัวใจเธอ
เมื่อเธอไม่ทำลายกำแพงนั้นลง หัวใจรักเธอจะโบกบินไปถึงหัวใจใครที่เธอขีดเขียนลงในกระดาษได้อย่างไร
คงเหมือนฉัน.....ฉันที่...บอกคิดถึง...เธอทุกวันฉันที่...บอกรักเธอเสมอฉันที่....เป็นแค่คำทักทาย...ที่เธอไม่ได้ยินเช่นกัน
ฉัน...คือ...ลั่นทมดอกนั้นดอกไม้....ที่เธอชื่นชม...แล้วจากไปต่อให้เปลี่ยนเป็นลีลาวดี...เธอก็จากไป
ฉันพูดไม่ได้...แต่...ฉัน...รู้สึกยังโง่งมหลงในคำทักทายของเธอคำว่า...รัก...ที่เธอทักทายกันวันนั้น
แล้วเธอว่า...คนที่เจ็บมากกว่ากัน...คือใคร
