พรหมลิขิต เป็นเรื่องที่ดี หรือมาทำร้ายใจเราเอง

พรหมลิขิต เรื่องที่1 ผมเรียนมหาลัยเอกชนแถวๆบางเขนครับ อยู่คณะเกี่ยวกับเครื่องบิน คือผมไปชอบผู้ชายคนนึง มีวิชานึงที่เด็กปี1 ต้องเรียนรวมกันบนห้องประชุมใหญ่ของมหาลัย ก็ได้เจอเขา เขาเป็นคน สูงๆขาวๆดูสมาทมาก น่าดีสุดๆ ตามภาษาอยู่กับกลุ่มเพื่อนก็เม้ามอยกับเพื่อนตามภาษา เพื่อนก็แกล้งบ้าง เข้ายืนพีเซ้นงานอยู่บนเวที เหล่าเพื่อนๆของผมก็ต่างโบกไม้โบกมือ ชูมินิฮาทร เขาก็มองบ้างหล่บบ้าง นั่นก็เป็นความทรงจำครั้งแรก ที่เราเจอกัน เทมอหนึ่งจะเรียนประมาณ10อาทิต ก็จะเจอเขาบ้างประมาน 3อาทิตเพราะวิชานี้ ต้องออกไปทำจิตอาสาข้างนอก

พรหมลิขิต เรื่อง2 ผมเล่นฟิตเนสที่เดอะมอลบางกระปิ จะไปเล่นวันที่เลิกเรียนเร็ว วันนั้นก็ไปเล่นตามปรกติ เลิกเล่นเดินลงบันเลื่อนลงมาชั้น3 กำลังเดินไปที่จอดรถ เจอเขากับแม่เขายืนอยู่ตรงบันไดเลื่อน คือตอนนั้นดีใจมาก ไม่น่าเชื่อ ว่าจะเจอ เราก็เดินผ่าน เขากับแม่ เขามีชำเลืองมองนิดหน่อย อาจจะในฐานะที่น่าคุ้นๆ แต่เราคือแบบ โอ๊ยย เขินบิดเดินน่านิ่งตรงอย่างเดียว ก็กลับบ้านมโนไปสามสี่วันไปเดินเซ็นทรัลลาดพร้าวก็เจอหน้าวัตสันก็มองๆ

ล่าสุดเรื่องที่3 เปิดเทมอ2 มีวิชาภาษาอังกฤษพื้นฐาน ต้องเรียนรวมจะมีห้องคอมให้ 3ห้อง นักศึกษาต้องไปลงชื่อกันเอง ผมก็ไปลงปรกติ ไปกับเพื่อนทั้งคณะ วงเล็บ ทั้งคณะมี15คน เป็นสาขาเปิดใหม่ อีกอาทิตก็คืออาทิตนี้ วันนี้ เป็นวันเรียนวันแรก เรียนประมาณบ่ายโมง แต่ผมติดกิจกรรมคณะ เลยไปเรตประมาณ20นาที เข้าไปเช็คชื่อ ที่คอมจะมีเลขที่ แล้วให้นักศึกษาเช็คจากใบราชชื่อว่าได้เลขที่อะไร คณะผมก็จะได้ติดๆกันหมด ประมาน20-35 ผมได้ 21ก็เดินไปที่เครื่องเพื่อจะทำงาน แต่เปิดคอมไม่ติด เลยเดินออกไปบอกอาจารย์ อาจารย์บอกว่าจะมีตัวหนังสือสีแดงให้ชื่อที่คอมมีปัญหาอยู่ข้างหน้า ให้ย้ายไป ตามเลขที่ตัวหนังสือสีแดง เป็นหมายเลข53 ผมก็เดินไป แต่เดินไปถึง เลขที่53มีคนนั่งอยู่แล้วซึ่งเป็นผู้ชายคนที่เราแอบปลื้ม เราก็เลยเดินไปบอกอาจารย์ว่ามีคนนั่งอยู่แล้ว อาจารย์ลุกจากเก้าอี้ขึ้นมาดู และพูดชื่อผู้ชายคนนั้น แต่เราจำชื่อไม่ได้ ขอแทนว่าเอนะคับ นายเอทำไมไปนั่งที่เขา นายเอก็ชะโงกหัวออกมา ทำหน้ายิ้มๆ แล้วเถียงว่าโห่อาจาณ์ แค่นี้เอง แล้วนายเอก็ไม่ย้าย อาจารย์เลยบอกให้เราไปนั่งเครื่อง60 แทนปล่อยมันนั่งไป เรา กำลังจะเดินไปนั่ง อาจารย์เปลี่ยนใจบอกว่า ไปนั่ง54 เราก็เลยไปนั่งตามนั้น ซึ่งแถว50ป็นต้นไปเป็นแถวหลังสุดเลยไม่ค่อยมีคนนั่ง เราก็ไปนั่งติดกับเขา2คน ซึ๋งข้างๆเราและเขาไม่มีใครนั่งเลยอารมตอนนั้นก็แอบบเขิน แต่ก็นั่งทำงานไป ดูเหมือนเขาจะไม่สบาย ไอ กระแอมตลอด บิดขี้เกียดเอาแขนมาข้างหลังเรา กดโทสับเล่นยูทูปไม่ยอมทำงาน จนอาจารเช็คในคอม แล้วอาจารย์ก็พูดดังให้อายว่า ดูนายเอสิ่ไม่ยอมทำงานนั่งเล่นยูทูปดูคลิปอะไรก็ไม่รู้ ดูมัน เพื่อนๆเขาทำงานกัน เราก็มองเขา เขาก็เหมือนจะเขินที่อาจารย์พูดรีบปิด แล้วทำงาน ผมก็ทำงานมันเป็นเกี่ยวกับตอบโจทปัญหาภาษาอังกฤษ ผมก็นั่งทำไป เขาก็ทำ แล้วเหมือนเขาจะแหล่มามองน่าจอผมมองของผม แล้วก็หันไปมองของเขา คือนั่งใกล้เขามากได้กลินน้ำหอมอ่อนๆเลย ตัดมาที่อาจารย์ คือเหมือนอาจารย์กับนายเอจะเป็นลูกศิษย์กันมาก่อน ดูอาจารย์เขาหยอกล้อ อาจารย์เป็นผู้หญิงนะคับ เรื่องก็ประมาณนี้ ผมนั่งอยู่ตรงนั่นประมาณครึ่งชั่วโมงได้ คือไม่อยากให้เวลานี้หายไปเลย และแล้วเขาลุกไปเข้าห้อน้ำ แล้วมันหมดชั่วโมงพอดีก็เลยต้องออกเสียใจมากกกกกกกก

อันนี้คือที่เรามโนเองนะเดอะมอลบางกระปิ เซ็นทรัลลาดพร้าว ก็มีตั้ง4ชั้น ยาวก็ยาว แถมผมก็ไม่ได้ไปเดินช้อปปิ้งดูของอะไร เล่นฟิตเนสเสร็จก็รีบกลับ ยังอุตส่าให้เราไปเจออีกห้องเรียนที่นั่ง60ที่มี3ห้อง 180ที่นั่ง เขาก็เลือกมานั่งที่นี่ และยังมานั่งคอมเครื่องเดียวกับผมอีก และทุกคนก็มีเลขเป็นของตัวเอง แต่เขาก็ดันมานั่งที่เรา ทำให้เรามโนไปต่างๆนาๆทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย มันอาจจะบังเอิญหมดเลย4ครั้งได้ที่เจอกันโดยบังเอิญ แต่เรารู้ตัวนะไม่ได้ต้องการให้เขามาชอบเรากลับหรืออะไร แต้ก็มีหวังเล็กๆคือถ้าชอบกลับมาก็ดี แต่ถ้าผิดหวัง ให้เราคิดไปเองเติมเรื่องให้มันสนุกโดยมีตัวลครแค่เขากับเรา มันก็มีความสุขแล้วคับ ถือว่าเก็บไว้เป็นความทรงจำ ที่เราเกิดมาแล้วมาเจอคนๆนี้ที่ทำให้เรารู้สึกดีกับเขาแม้ไม่เคยคุยกันสักครั้งก็ตาม ขอบคุณที่เขาเข้ามาเป็นแรงบรรดาลใจให้ผมหลายๆอย่าง ขอบคุณคับ

ขอบคุณที่เข้ามาฟังมโนแลนของผมนะคับขอบคุณคับ<3นายเอ