ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนจากสถานะ "เพื่อน" กลายเป็น "แฟน" มันไม่สามารถเปลี่ยนกลับมาเป็นสถานะเดิมได้ ?

เริ่มต้นจากคำว่า "เพื่อน" จนวันนึงกลายมาเป็น "แฟน" มันไม่ยากเลย แต่จากสถานะคำว่า "แฟน" ให้กลับมาเป็น "เพื่อน" ทำไมมันรู้สึกลำบากใจจัง !! มันเริ่มต้นจาก เค้ามาเป็นพนักงานใหม่ ความรู้สึกแรกพบ มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนว่า เวลามันหยุดลงตรงนั้น เพราะ ...รูปลักษณ์ภายนอก เค้าคือ สเปค แต่ก็เท่านั้นแหละ !! เพราะเรามีแฟนแล้ว และ เค้าก็มีแฟนแล้ว ... (-_- )" ...แต่มันอาจจะเป็นความรู้สึกของเราข้างเดียว แบบรู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้ ๆ รู้สึกอบอุ่น แบบบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีแฟนแล้ว แต่มันก็เป็นความรู้สึกดี ๆ ช่วงเวลาที่อยู่ใกล้เค้า เมื่อเวลาผ่านไป มันเริ่มมีความสนิท คุยเล่น หยอกล้อ จากรูปลักษณ์ภายนอกจนถึงนิสัยในฐานะเพื่อนร่วมงาน ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง แต่เราก็กลับรู้สึกแปลกใจกลับการกระทำของเค้าบางอย่าง เช่น เราเป็นคนชอบแกล้ง เราเอาปากกาไปวาดบนมือ บนแขนเค้า เค้ากลับอยู่เฉย ๆ ให้เราวาดรูป เราเอากิ๊บติดผมสีชมพูไปติดบนหัว ก็ปล่อยให้เราติด แต่ถ้าเป็นเพื่อนร่วมงานคนอื่น (ผญ.เหมือนกัน) ก็คงด่าไปแล้ว เพราะถือว่าเป็นผู้ชายที่มีฝีปากดีพอสมควร แต่กับเราเค้าไม่เคยว่าเลย เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ความรู้สึกของเราก็เพิ่มตาม แต่ทำไงได้ ทั้งคู่ต่างมีแฟนแล้ว ทำอะไรก็ต้องระวัง บางทีก็รู้สึกหยอกล้อกันเกินเพื่อนก็ต้องเบรคไว้บ้าง เกรงใจตัวเอง เกรงใจสายตาเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ จนวันนึง น่าจะเป็นสาเหตุใหญ่ของความรู้สึกเราทักเค้าว่าเรา : ปากแห้งนะทาลิปมันหน่อยมั้ย?เค้า : ทาให้หน่อยแต่ไม่ทาจากแท่งนะตอนเย็นเค้าเดินมาคุยกับเราให้ห้องเอกสาร ซึ่งเราเก็บเอกสารอยู่คนเดียว เค้าพูดว่าเค้า : "ไหนอ่ะ ลิปมัน รู้สึกปากแห้ง"เรา : ยื่นลิปมันให้ "อ่ะนี่"เค้า : "ไม่เอาไม่ทาจากแท่ง "เรา : นิ่งไปพักนึง ลุกขึ้นเดินไปทาลิปให้ ... ทาให้จากปากเรา (^3^) >> แรงเนอะ รู้ตัว (ด่าได้แต่อย่าแรงมากนะ)เค้า : นิ่งไปแพ๊บ (จำไม่ได้ว่าเค้าพูดว่าไร)โอ้ย!! จิตกระเจิง นี่กูปีนต้นงิ้วเริ่มจากโคนต้นแล้วสินะ จากนั้นต่อมาเรื่อย ๆ เราเริ่มคุยกันบ่อยขึ้น ความรู้สึกยิ่งเพิ่มขึ้น แต่เราคิดว่ารู้สึกฝ่ายเดียวและเริ่มไม่สบายใจ จนมันมาถึงจุดที่เรา "เลิกกับแฟน"ถามว่า เราเลิกกับแฟนเพราะเค้ามั้ย บอกเลยว่า แค่ 10% เพราะเราเลิกกันมาแล้วรอบนึงแล้วกับมาคบกันใหม่ ปัญหาเดิม ๆ ยังคงมีอยู่ อย่างกับประโยคที่ว่า "การที่เรากลับไปอ่านหนังสือเล่มเดิมอีกครั้ง ซึ่งเราก็รู้อยู่แล้วว่าตอนจบของหนังสือเล่มนี้เป็นยังไง" เราก็เลยกลับมาโสด !! เวลาผ่านไปเกือบๆ ปี เค้าก็เลิกเลิกกับแฟนเหมือนกัน ซึ่งมันทำให้เราได้มาคบกัน แต่เป็นความสัมพันธ์ที่บอกใครไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อนร่วมงาน แต่เค้าไม่เคยบอกเราว่า ห้ามบอกใคร แต่เค้าแสดงออกด้วยการกระทำซึ่งเราก็ไม่ Mild ตรงนั้น แค่แอบคิดเล็ก ๆ ว่าทำไม ? ซึ่งเราพยายามไม่คิดมาก ไม่ทำตัววุ่นวาย เราพยายามไม่ถามหาเหตุผลที่เค้าเลิกกับแฟนเค้า ทั้ง ๆ ที่อยากรู้ เพราะตลอดเวลาที่คบกันเรายังรู้สึกว่าเค้ายังรักแฟน(เก่า) เค้าอยู่ เราถามเค้าบ่อย ๆ ว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน ? ซึ่งคำตอบที่ได้รับคือ เราเป็นแฟนกัน แต่การกระทำของเค้าบางอย่างมันทำให้เราไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ แต่เราก็ปล่อยให้เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ2 ปี (2 ปี ของคำว่าแฟน ไม่รวมระยะเวลาเป็นเพื่อน) ซึ่งแรก ๆ เราเจอกันบ่อยทุกอาทิตย์ หลัง ๆ เค้าก็มา ๆ หายๆ เพราะเค้าเปลี่ยนที่ทำงาน ซึ่งในใจลึก ๆ เรารู้ตัวว่า "เค้าไม่ได้รักเราหรอก เค้าคงแค่เหงา" แล้วมีเราแก้ขัด เรายอบรับว่าเรารู้สึกดีตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกัน และก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความรู้สึกและการกระทำที่เค้าให้เรา เรากลับไม่รู้สึกถึงความรัก !! และเมื่อไม่นานมานี้ เรื่องราวของเรามันก็จบลง จบลงแบบทำลายความรู้สึกเรามาก ทุกครั้งที่เค้าหายไปนาน ๆ เราจะบอกเค้าว่า " ถ้าไปชอบไปรักคนอื่นแล้วให้บอกเรา อย่าเราให้เรารู้เอง เรายอมเลิกให้ " ที่บอกไปแบบนั้นเพราะว่า เรารู้ว่าถ้าไม่ได้รักกัน รั้งใจกันไว้ไม่ได้หรอก โต ๆ กันแล้ว ขอแค่บอกกันดี ๆ เพราะเราคงยังจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่ .... เค้าแอบคบ ผญ.อีกคน นับเวลาแล้วประมาณ 1 ปี ที่เค้าแอบคบกัน มันทำให้เราคิดย้อนกลับไป ตอนเราทำงานด้วยกัน ต่างคนต่างมีแฟน แต่แอบกิ๊กกัน ... นี่คงเป็นเวรกรรมสินะ !! แต่เราบอกแล้วว่ามีอะไรให้บอก ไม่รักกันแล้วก็บอก อย่าให้รู้เอง แบบนี้มันทำให้เรารู้สึกโง่มาก ยอมรับว่าโกรธมาก และก็ไม่ได้รับฟังคำอธิบายจากเค้า หรือคำแก้ตัวจากเค้าเลย เค้าไม่มีแม้แต่คำพูดที่จะรั้งเราไว้แสดงว่า ที่ผ่านมาเราเป็นแค่เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว และก็ เพื่อนนอน สินะ !! เจ็บตรงนี้แหละมันก็คงเป็นเวรกรรมจริง ๆ แหละ ปีนต้นงิ้วตั้งแต่แรกแล้วนิผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว คิดทุกวัน "ไม่น่าเอาเพื่อนทำแฟนเนอะ เพราะเวลาเสีย มันเสียทั้งเพื่อน เสียทั้งแฟน" สุดท้ายก็เสียใจ