เริ่มจากร้อยค่อยๆน้อยลง

คือเราไม่รู้ว่าที่เราเป็นอยู่มันคืออะไรแล้วคิดง่าหลายๆคนเคยเป็นเหมือนกันแบบว่าคุยกับใครสักคนตอนแรกๆ ก็นึกว่าจะใช่นะ แบบว่าชัวร์แล้วว่ารู้สึกกับคนนี้ แต่พอนานๆไปความรู้สึกที่ว่าชัวร์กลับเริ่มถอยลดลงเรื่อยๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่เรากลับเฉยๆกับเขาทั้งที่ก่อนหน้านี้ความรู้สึกเรามันชัวร์มากๆ จากมีความสุขที่ได้คุยกลายเป็นเริ่มเบื่อขี้เกียจตอบ คำพูดอะไรก็ไม่เขินเหมือนเดิม กลายเป็นมีก็ได้ไม่มีก็ดี เราก็ไม่ได้ลืมแฟนเก่าไม่ได้นะก็รู้สึกว่าตัวเองลืมแล้วสนิทใจ หรืออาจจะเป็นเพราะกลัวความรัก แต่เราว่าเราก็ไม่ได้กลัวนะพร้อมเริ่มใหม่แต่เราแค่ยังหาคนที่ทำให้เรารักจริงๆไม่ได้ เราโสดมากสองปีกว่าๆจนมาจุดนึงเรารู้สึกว่าการที่เราอยู่แบบนี้มันมีความสุขเราชอบอิสระตรงนี้ เราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใคร แต่ความรู้สึกเรามันก็เปลี่ยนไปได้เรื่อยเหมือนกัน ตอนแรกอาจจะดูเหมือนดีจนความดีตรงนั้นเผลอไปทำร้ายใครเราก็ขอโทษด้วยเราเองถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากที่จะทำแบบนี้ เราแค่ชอบอยู่คนเดีจวมากกว่า ที่ะดึงใครมาอยู่ในชีวิตประจำวันของเรา จากอิสระที่เคยได้มันลดลงเหมือนโดนรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวไปหมดจากไม่มีใครค้องระแวงต้องคอยแคร์กลับต้องมี จากที่ไปไหนก็ได้กี่โมงก็ได้ไม่ต้องบอกแต่กลับต้องบอก มันทำให้เรารู้สึกว่าการอยู่คนเดียวมันโอเคที่สุดแล้วสำหรับเรา แต่บางครั้งเราก็อยากมีใครสักคนนะ อย่างเวลาเราท้อหรือเราไปเจออะไรมาไม่ว่าจะดีหรือร้ายเราก็อยากที่จะเล่าให้ใครสักคนฟัง คอยแบ่งปันร้ายและดีกันบ้างจะเขาแย่หรือเราแย่ก็รู้ว่ายังมีกันเสมอ แต่เราแค่ไม่ชอบการที่ต้องคุยกันตลอดทั้งวันมันน่าเบื่อมันไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ซึ่งส่วนมากที่เราเจอเป็นแบบนั้น เราคิดว่าโตๆกันกแล้วเราไม่ต้องคุยกันตลอดทั้งวันก็ได้ คนเราในแต่ละวันมันก็ต้องมีสิ่งที่ตัวเองต้องทำกันทั้งนั้น แค่คอยบอกว่าอยู่ไหนทำอะไรแค่นี้ก็พอแล้วสำหรับเรา และเรายังหวังว่าจะเจอใครสักคนที่คิดตรงกับเราและให้ความเป็นส่วนตัวบนความรักนี้ได้