ผมสารภาพความผิดกับแฟน ผมมันน่าให้อภัยไหมครับ

ผมคบกับแฟนมาแต่ ม.ปลายครับ ผมอายุมากกว่า 1 ปี พอผมเข้าปี1 แฟนก็ยังอยู่ ม.6เราก็คบกันดีมาตลอด มีทะเลาะกันนิดหน่อย ตามประสาแฟนผมเริ่มได้รู้จักเพื่อนในห้องมากขึ้น แต่ผมกลับเผลอไปชอบเพื่อนคนนึงเข้า ซึ่งผมก็รู้อยู่แล้วว่าตัวผมน่ะ มีแฟนอยู่แล้ว ผมจึงตัดใจไป จนกระทั้งผมกับแฟนผมได้แต่งงานกันเพราะแฟนผมท้องน่ะครับ เราก็เลยแต่งงานกันตามประเพณี ผมคิดว่านี้แหละคนที่ผมจะอยู่ด้วยไปตลอดไปจะไม่ไปยุ่งกับใครทั้งนั้น เพราะเหตุนี้แฟนผมก็เลยไม่ได้เรียนต่อ มหาลัยครับ ก็เลยต้องเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้าน มีผมที่เรียนไปแล้วก็ทำงานพิเศษไป เรื่อง ผญ คนนั้นผมลืมไปแล้วเลย ลืมมานานมากแล้ว จนกระทั้งปี 3 ตอนใกล้ ๆ จะปิดเทอม ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมอยู่ใกล้เธอมากเกินไปรึป่าว ความรู้สึกของผมเหมือนในตอนแรก ๆ นั้น มันกลับมาอีกครั้ง เป็นเพราะเธอคนนี้จะเป็นคนที่คอยช่วยงานคนอื่นอยู่ตลอด เธอเป็นหัวหน้าห้องด้วย ผมก็รู้สึกอะไรแบบนี้กับเธอตลอด ทั้งที่ผมก็คิดนะว่า ผมก็มีแฟนอยู่แล้วทำไมถึงไปคิดถึงคนอื่นอยู่ แต่ผมก็ไม่เคยไปยุ่งไปอะไรเลยครับได้แค่คิดเฉย ๆ แล้วก็พยายามจะตัดมันออกไปเหมือนเดิม แต่เราอยู่ด้วยกันบ่อยมาก สนิทกันพอสมควร จนแฟนผมเริ่มสงสัยระหว่างผมกับเธอคนนี้แล้ววว่า มีอะไรกันรึป่าว ผมก็ไม่กล้าจะบอกอะไร ได้แต่ปฏิเศษไป คือผมโกหกอะแหละ แต่ผมกับเธอแค่สนิทกันเฉย ๆ เราจะสนิทกันมาก ๆ 3 คน คือ ผมเพื่อนผมหนึ่งคนแล้วก็เธอคนนี้ครับ จนเรื่องมันแบบว่าผมกับแฟนผมทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก ผมก็เลยสารภาพความจริงทั้งหมดไป เล่าให้ฟังตั้งแต่ต้น แฟนผมโกรธมาก จนตอนนี้บอกเลิกกับผมเลย ยังตอบแชทผม ด่าว่าผมสารพัดเลย แต่ผมก็ยอมรับผิดทุกอย่าง ที่ไปคิดแบบนี้ ผมก็เข้าใจนะว่าแค่คิดผมก็ผิดแล้ว แต่ผมไม่รู้จะทำไงอยู่ดีดีมันเกิดขึ้นมาในหัวเอง คงเพราะผมอยู่ใกล้เธอเกินรึป่าวผมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้แฟนผมยังไม่ยอมดีกับผมเลย คนที่บ้านแฟนก็รุ้เรื่องนี้หมดแล้ว ผมไม่รู้จะไปสู่หน้ายังไงเลย ก็ยอมรับผิดทุก ๆ อย่างแล้ว แค่อยากให้กลับมาเหมือนเดิมอีกทีได้ไหม เรื่องความคิดแบบนี้จะไม่กลับมาอีก