รู้สึกอิจฉาผู้หญิงกล้าได้กล้าเสีย เป็นผู้หญิงดีเรียบร้อย ชีวิตไม่เห็นดีตรงไหนเลย

เราใช้ชีวิตในแบบที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงดี เรียนดี ทำงานดี มาจากครอบครัวดี รักษาความประพฤติดี ไม่มีด่างพร้อย รักษาความบริสุทธิ์ ไม่เข้าหาผู้ชายก่อน รักนวลสงวนตัว ทำทุกอย่างที่ถูกสอนมาว่าให้เป็นผู้หญิงดี เพื่อที่วันหนึ่งเมื่อเจอผู้ชายดีๆ สักคน เราจะดีพอให้เขาเลือกเป็นคู่ชีวิต

มาวันนี้เรากลับรู้สึกอิจฉาผู้หญิงที่มีความมั่นใจกล้าได้กล้าเสีย มีอิสระในการใช้ชีวิต กล้าเข้าหาผู้ชายก่อน และถึงแม้ผ่านผู้ชายมาหลายคน แต่สุดท้ายก็ได้เจอผู้ชายดีๆ ที่เขาไม่สนใจอดีตที่ผ่านมา บอกตามตรงเลยว่าเราอิจฉา ทั้งหมดที่เราพยายามทำมาเพื่ออะไร สุดท้ายเราก็ได้แต่รอผู้ชายเข้ามาจีบ มาเลือกว่าเราดีพอสำหรับเขาไหม แต่ในขณะเดียวกันผู้หญิงที่ได้ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง ไม่ต้องแคร์ไม่ต้องกังวลอะไร สุดท้ายก็ได้ผู้ชายดีๆ เหมือนกัน เรารู้สึกว่ามันไม่แฟร์ เอาจริงๆ ก็อิจฉาแหละ อยากทำบ้าง แต่ไม่กล้า

เราเองผู้ชายมาจีบเรื่อยๆ เอาจริงๆ เราไม่เคยคิดว่าเราเป็นผู้หญิงดีงามอะไร เพียงแค่มีความประพฤติถูกต้องตามประเพณี เลยคิดเอาเองว่าเป็นลักษณะผู้หญิงดีนั่นล่ะ เพียงแต่บางทีเราเห็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง พอเห็นผู้ชายแล้วชอบก็เข้าไปจีบ ผู้ชายชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดก็ไป แล้วก็มีอะไรกัน เฮ่ย เร็วไปไหม เราถูกสอนมาว่าทำตัวอย่างนั้นคือ "ง่าย" ผู้ชายไม่จริงจังด้วย แต่สุดท้ายผู้หญิงเหล่านั้นเราก็เห็นมีชีวิตที่ดีออก ผู้ชายจริงจังด้วย ได้แต่งงาน มีลูกมีครอบครัวที่น่ารัก...

เรากลับมองว่าผู้หญิงเหล่านี้เจ๋งจัง กล้าเปิดโอกาสให้ตัวเอง ตอนนี้เราเลยสับสนเล็กน้อยว่า ความเชื่อที่เราถูกสั่งสอนมามันคืออะไร เราเองก็อยากสนุก อยากมีชีวิตที่เต็มที่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ใจไม่กล้าพอ กลัวได้ไม่คุ้มเสีย สับสนจังค่ะ

มีใครเคยคิดอย่างนี้บ้าง แล้วมีทางออกยังไง มาแชร์กัน อยากได้ความเห็นผู้ชายด้วย

หมายเหตุ: คำว่า "ผู้หญิงดี" ในที่นี้หมายความถึง ผู้หญิงที่มีคุณสมบัติตามค่านิยมสังคมไทยกำหนด เช่น รักนวลสงวนตัว นิสัยเรียบร้อย แต่งตัวเรียบร้อย ไม่เข้าหาผู้ชายก่อน รักษาความบริสุทธิ์ ฯลฯ คุณสมบัติต่างๆ ที่ผู้ชายไทยส่วนมากอยากได้มาเป็นแม่ของลูกประมาณนั้น (นิยามเอาตามนี้นะ อย่าเพิ่งดราม่าว่าผู้หญิงดีไม่ดีวัดกันตรงไหน เอาตามค่านิยมไทยที่สั่งสอนกันมานี่ล่ะ)