เมื่อไหร่จะเจอรักที่สมหวังสักที

เราเพิ่งจะ 23 เรียนจบแล้ว มีงานทำแล้ว มีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนที่น่ารัก แต่สิ่งที่เรารู้สึกว่าไม่เคยเติมเต็มให้ตัวเองได้เลยคือการมีคู่รักที่คบกันไปยาวๆ เข้ากันได้ทุกเรื่อง อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และส่งเสริมกันในทุกๆเรื่อง เราเคยมีคนแฟนมาประมาณ 4 คน จริงๆไม่อยากเรียกว่าแฟนหรอก เพราะทุกคนที่คุยไม่เคยเปิดตัวกับใครเลย มีเพียงเพื่อนสนิทจริงๆที่รู้ ไม่ใช่เราไม่อยากเปิดหรอก แต่ทุกคนที่คุยไม่เคยขอเราเป็นแฟนเลย บางทีเราก็สงสัยนะว่าจะเก็บเราไว้เป็นกิ๊กรึเปล่า หรือการคบกับเรามันน่าอายมากเหรอ แต่จริงๆแล้ว เรากับแฟนทุกคนก็มีความรู้สึกดีๆให้กันนะ ไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกคิดถึง บอกฝันดี แต่เราไม่แน่ใจว่ามันคือความรักรึเปล่า ถ้ารักกันจริงเราคงไม่โดนทิ้งแบบนี้ บอกตามตรงเลยว่าเราเป็นคนจริงจังกับความรักมาก ชนิดที่ว่าคบกับใครก็วาดฝันถึงบั้นปลายชีวิตที่จะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ แต่เราเป็นคนเย็นชามากๆ ไม่ค่อยแสดงอะไรมากมาย ไม่เคยโทรหาแฟนก่อน ไม่เคยทักไปก่อน ถึงจะคิดถึงใจจะขาดแต่ก็อดใจไว้ เราว่ามันเป็นข้อเสียนะ เพราะแฟนคนผ่านๆมาจะบ่นเรื่องนี้ ว่าเราไม่สนใจนั่นนี่ และเขาก็ตอบแทนเราด้วยการไปคุยคนอื่น พอเรารู้ตัวอีกทีเขากับคนใหม่ก็เป็นแฟนกันไปแล้ว แล้วเราละ? นั่งเสียดายวันเวลา เสียความรู้สึก ร้องไห้ไปวันๆ กว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้ก็ 3-4 เดือน เรื่องมันเศร้านะ แต่เราก็โทษตัวเองนี่แหละที่เย็นชาเกินไปเข้าเรื่องดีกว่า เราอยากระบายเรื่องของเรากับแฟนคนที่เรากำลังคุยอยู่ตอนนี้ และเหมือนว่าเรากำลังจะโดนเทตามเคย ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าเรากับแฟนคนนี่ต่างกันมากๆ ทั้งการศึกษา หน้าที่การงาน เราค่อนข้างได้เปรียบกว่า แต่เราไม่เคยดูถูกแฟนเราเลย มีแต่เขาดูถูกตัวเองและบอกเราว่า อยากให้เธอเจอคนดีๆ ไม่อยากดึงลงมา พูดแล้วก็เหมือนละคร เราไม่คิดเลยว่าเรื่องคู่ควรไม่คู่ควรมันจะเกิดเรา เราว่าความรักสำคัญกว่า ถ้ารักเราจริงต้องสู้เพื่อเราสิ ต้องรักษาเราไว้ ไม่ใช่ผลักไสแบบนี้ เราคิดว่าเขาไม่ได้รักเราจริงหรอก เขารักตัวเองมากกว่า เพราะเขาขี้เกียจสู้เพื่อเรา ขี้เกียจปีนขึ้นมาหาเรา บอกตามตรงว่าแฟนคนนี้ไม่ใช่คนดีมาก ทั้งติดการพนัน กินเหล้าทุกวัน เที่ยวผับ เที่ยวผู้หญิง แต่ทำไงได้เรารักและผูกพันไปแล้ว ทุกครั้งที่เราโกรธเขา เราจะนึกถึงความดีของเขาและให้อภัยเขาตลอด แต่เขาใช้โอกาสเปลืองมาก การที่เราไม่เคยโกรธเขาได้นาน เขาเห็นเราเป็นของตาย ไม่เคยง้อ ไม่เคยใส่ใจ ความสุขของเราคือการได้เจอเขา แต่ความสุขของเขาคือการกินเหล้า อยู่กับเพื่อนๆ ออกไปเที่ยวกลางคืน เวลาเราโทรหา เขาจะชอบปิดเสียงใส่แล้วมาบอกทีหลังว่านอนหลับไม่ได้ยิน แต่จริงๆแล้วเขากินเหล้าอยู่กับเพื่อน บางวันก็ไปเที่ยวกลางคืน เขาไม่เคยอยู่เคียงข้างเราเลยเวลาเรามีปัญหา แต่เวลาที่เขาต้องการเรา เรามีเวลาให้เสมอ ที่เรายังทนอยู่เพราะเรารอ เราหวังลึกๆให้เขากลับตัวกลับใจได้ เลิกอบายมุขทุกอย่าง ขยันทำมาหากิน ถึงงานที่เขาทำจะไม่มีเกียรติอะไร แต่เราก็ภูมิใจในตัวเขานะ เห็นเขาทำงานดีกว่าไปบ่อนเสียทีครั้งละแสน อีกอย่างที่เรายังทนอยู่กับเขา เพราะคำว่ารักที่เขาหลอกให้เราตายใจ เรารู้ว่ามันจอมปลอม แต่เราก็ยิ้มทุกครั้งที่ได้ยิน จริงๆแล้วเราเลิกกันไปหลายรอบมาก นานสุดสองเดือน เขาเป็นคนกลับมา แต่ด้วยความที่เราไม่เคยลืมเขาได้เลย เราก็เลยใจอ่อน แต่ทุกครั้งที่กลับมา เขาก็เป็นคนเดิม ละเลยเราเหมือนเดิม ปล่อยให้เราร้องไห้คนเดียว ไปหาหมอดึกๆคนเดียว เวลาเราไม่สบายเราอยากให้เขามาดูแล โทรไปเป็นสิบๆรอบก็ไม่รับ เขาบอกว่านอนหลับ มีหลายคนบอกให้เลิกและไม่ควรเสียดายผู้ชายที่รักสนุกไปวันๆ ชีวิตเราอาจจะเจอคนดีๆอีกเยอะแต่เราปิดกั้นตัวเองมาตลอด เพราะเรารอให้คนที่เรารักเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี แต่เราคงไม่มีหวังหรอก เพราะเขาเริ่มทำตัวห่างเราทุกที เขาไม่โทรหาเป็นอาทิตย์แล้ว แล้วเราก็ไม่กล้าโทรหาเขาเหมือนกัน เพราะเราเจ็บทุกครั้งที่เขาไม่รับสาย เมินใส่เรา เราสงสัยว่าเขาคงมีคนอื่นแล้วละ เพราะทุกครั้งที่เขาหายไปนานๆ จะชอบมีผู้หญิงมายุ่งกะเขา มานอนกะเขา หรือเขาไปนอนกะผู้หญิงที่เขาเจอในผับ ส่วนเราที่ไม่เที่ยว เข้ากับเพื่อนเขาไม่ได้ ก็คงต้องโดนเทตามระเบียบ ถึงเขาจะไม่ดียังไงเราก็เคารพเขานะ เราเห็นเขาเป็นสิ่งที่มีค่า แต่สิ่งที่เราได้คืนมันไม่คุ้มเลย เราควรเดินออกจากชีวิตเขาใช่มั้ย อย่างน้อยๆเขาจะได้มีความสุข ที่จะไม่มีคนคอยบ่น คอยห้ามโน่นห้ามนี่เวลาเขาหลงผิด ถ้ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ เราคงต้องไปจริงๆ