ผิดไหมครับ ที่ผมจะเลิกกับแฟนที่คบกันมา 12 ปี (28+)

รบกวนหน่อยครับ อย่าเพิ่งตัดสินผมจนกว่าจะอ่านจบนะครับ ผมจะพยายามเขียนให้กระชับแต่ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้รายละเอียดไม่ขาดตกบกพร่องในการให้คำแนะนำของทุกท่านครับ

ผมคบกับแฟนของผมมาเป็นเวลา 8 ปี ผมให้เกียรติเธอและดูแลเธอเท่าที่ผมจะทำได้ตลอดมา ผมพยายามไม่ล่วงเกินเธอ และหาทางออกแบบที่ผู้ชายทำกันเป็นปกติ (Self Service) รวมถึงเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองไปในการสร้างเนื้อสร้างตัว เพื่อที่ผมจะได้มีทุกอย่างพร้อมไว้สร้างครอบครัวกับคนที่ผมรัก

จนวันที่เรา 2 คนอายุเกิน 28 ปี ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะรับผิดชอบเธอในทุกๆเรื่อง ผมอยากมีอะไรกับเธอตามภาษาผู้ชาย (น้องชายของผมปกติดีทุกอย่างนะครับ เผื่อใครจะสงสัย) และผมพร้อมที่จะแต่งงานทันทีที่เธอที่เธอต้องการ เพราะผมมีรายได้และทรัพย์สินเพียงพอที่จะให้เธอเลี้ยงลูกอยู่บ้านเฉยๆไปตลอดชีวิตแล้วครับ

แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือ เธอไม่ค่อยอยากจะมีอะไรกับผม และเธอก็ยังไม่อยากที่จะแต่งงาน ผมก็พยายามที่จะเข้าใจ ว่าเธออาจจะรักนวลสงวนตัว หรืออาจจะยังรักอิสระอยู่ ผมพยายามพิสูจน์ให้เธอเห็นด้วยการกระทำว่าผมจริงใจ ผมรับได้ที่เธอเป็นเธอ ผมเต็มใจที่จะรอ หรือจะแต่งก่อนแล้วค่อยมีอะไรกันก็ได้ครับ

ผมพยายามอยู่ต่อมาอีก 3 ปี ตอนนี้กำลังจะครบปีที่ 4 รวมทั้งหมดเป็น 12 ปี ผมท้อแล้วครับ เพราะผมไม่ได้ทั้งการแต่งงาน และผมไม่ได้สิ่งที่ผู้ชายปกติต้องการจากคนที่ผมรัก ตอนนี้ผมกลัวว่าถึงจะแต่งงานไปก็อาจจะมีปัญหากับชีวิตคู่ในระยะยาว

ผมเคยขอคุยกับเธอ ว่าเธอมีปัญหาอะไร จนเราทะเลาะกันหลายครั้ง ผมลองบอกเลิกเธอ เธอก็บอกผมว่าเธอก็รักผมมาก แต่เหมือนเธอจะไม่ได้ให้ความสำคัญในสิ่งที่ผมต้องการ และให้ผมรอไปก่อน ทั้งๆที่ผมให้เธอทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึงจะให้ได้แล้วครับ

ในขณะที่เมื่อผมไปเยี่ยมเพื่อนสนิท ที่เพิ่งมีลูกอ่อน ผมก็รู้สึกได้ว่าครอบครัวของเพื่อนมีความสุขจนล้นบ้านมากครับ ภรรยาของเพื่อนดูแลลูกและสามี ถึงจะไม่ได้มากมายเพราะเพิ่งคลอดไม่นาน แต่มองแล้วดูน่ารักอบอุ่น ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่อยากได้ครอบครัวแบบนี้ครับ

(เหตุผลที่ 1) จากเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา 12 ปี และการคิดอย่างถี่ถ้วนเท่าที่สมองผมจะประมวลผลได้ ตอนนี้ผมกำลังตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไปแล้วครับ

(คำถามที่ 1) ผมเห็นแก่ตัวไปไหมครับ เพราะเธอไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่ความต้องการของเราไม่ตรงกันมานานมากแล้ว สิ่งที่ผมขอมันมากเกินไปหรอครับ หรือผมต้องเป็นคนเสียสละไปตลอด ?

(เหตุผลที่ 2) ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่า คนที่เรารัก หรือ ผู้หญิงที่เป็นกุลสตรี เป็นแค่ส่วนหนึ่งของปัจจัยที่ทำให้ผู้ชายรัก และอยากทำให้เธอมีความสุข แต่เธออาจจะไม่ใช่ คู่ชีวิตที่ดี อาจจะไม่ใช่ ภรรยาที่ดี และอาจจะไม่ใช่ แม่ที่ดีของลูกก็ได้ครับ

(คำถามที่ 2) ความรักของชีวิตคู่ที่ผมเข้าใจคือ การร่วมทุกข์ร่วมสุข ถ้าไม่มีช่วงทุกข์ ก็ควรช่วยกันเติมเต็มความสุขซึ่งกันและกันไม่ใช่หรือครับ หรือผมเข้าใจผิดไปเอง ?

มีท่านใดเจอปัญหาแบบผมบ้างครับ ทั้งก่อนแต่งและหลังแต่ง รบกวนขอคำชี้แนะด้วยครับ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงครับ ขอบคุณครับ

ขอบคุณที่มา: สมาชิก เวบไซต์พันทิป หมายเลข 3523558http://pantip.com/topic/35793675