เคยมั้ย มีแฟนแต่บางทีกลับเหมือนไม่มี

ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรหรือควรจะทำยังไง เรายังไม่พร้อมที่จะเลิกยังไม่พร้อมที่จะรู้ว่าวันนึงเราจะไม่มีเค้าข้างๆแล้วเราจะไม่สามารถติดต่อเค้าอีกได้เลยเราจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันในวันนั้น แต่ในขณะเดียวกันยิ่งเราพยายามรักษาความสัมพันธ์เท่าไหร่ตัวเราเองกลับยิ่งเหนื่อย ยิ่งอึดอัด และรู้สึกว่าเราไม่มีใครข้างๆเลยทั้งๆที่เรามี เราไม่รู้ว่าเราเป็นคนงี่เง่าน่ารำคาญรึป่าว เราอาจจะเพ้อฝันมากไป? แต่คือแบบ เคยมีใครที่มีแฟน แล้วไม่มีสิทธิอะไรเลยบ้างมั้ย หึงก็ไม่ได้ หวงก็ไม่ได้ เป็นอันต้องทะเลาะกันแล้วเค้าไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเลยเพียงแต่เค้าคิดว่าเรางี่เง่ามาโดยตลอด อย่างเช่นไปดูหนังกับรุ่นน้องผญสองคนเพราะอีกคนไม่ว่าง หรือคุยเล่นกับเพื่อนแบบหยอด แต่ช่างเถอะมันผ่านมาแล้ว งอนนานก็ไม่ได้งี่เง่าก็ไม่ได้ เค้าบอกเพียงแต่ว่าเค้าโตแล้ว เค้ามีความคิดแบบคนโตๆคุยกันแบบผู้ใหญ่ใช้แต่เหตุผลไม้เอาความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง เราเข้าใจนะที่ว่าความรักมันก็ต้องใช้เหตุผลช่วยด้วยแต่บางทีความรักมันก็เกิดจากความรู้สึกไม่ใช่หรอ? เค้าบอกเราว่าเราต้องโตตามเค้าไม่ใช่ให้เค้าลดตัวมาเป็นเด็กๆเหมือนเรา ถามก็ไม่ได้นะว่าเค้าไปทำงานที่ไหนกับใครแบบนี้ เค้าก็จะหาว่าเราจับผิดเค้าก็พูดกับเราว่าเค้าไม่ชอบ เค้าจะไปไหนบางทีเราก็ไม่ได้ถามนะแต่เค้าจะบอกเอง บอกตามแค่ที่เค้าอยากจะบอกให้เรารู้เราไม่มีสิทธิไปเซ๊าซี๊เค้าเรารู้ดีเพราะเดี๋ยวจะทะเลาะกันอีก เดี๋ยวนี้วันนึงคุยกันสองชม.แค่บางครั้งบางครั้งแค่ประมาฯครึ่งชม. นานๆทีจะคุยกันนานๆแต่นานๆของเรามันก็ไม่เกิน4ชมต่อวันหรอก เค้าบอกเราว่าเค้าต้องทำงาน(เค้ายังเรียนมหาลัยอยู่ค่ะ) เราเคยทะเลาะกันเรื่องเวลาที่เค้าชอบตอบเราช้าแบบอยู่จะหายก็หายไปเลยไม่บอกปล่อยให้เรารอเราไม่มีสิทธิไปบอกให้เค้ามาคุยกับเราเค้าเคยบอกเราว่าเราไม่มีสิทธิมาเรียกร้องเวลาจากเค้าถ้าเค้าอยากจะให้เค้าจะให้เราเอง เราเข้าใจนะถ้าเค้าทำงานแล้วเค้าจะตอบเราช้า แต่บางทีเราก็รู้ว่าเค้าไม่ได้ทำงานไง เล่นโทรศัพท์บ้างอะไรบ้าง ปัจจุบันเราพยายามเข้าใจเค้านะเรื่องของเรากะเค้ามันยาวมาก เราเคยทะเลาะกันครั้งนึงครั้งนั้นเราคิดว่าเราจะเลิกจริงๆแต่พอเค้าหายไปบล็อคเฟสโทรเป็นสิบๆรอบก็ไม่รับมันทำให้เรารู้สึกเค้าหายไปวันนึงเต็มๆอีกวันนึงเราเลยไปดักรอหน้าหมู่บ้านเค้าเพราะเรารู้ว่าเค้ามีเรียนเช้าเราตื่นตี5ครึ่งออกจากบ้าน6โมงกว่าเพื่อนั่งBTSไปหาเค้าไปรอ รอโดยที่เราเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอ ไปถึง7โมงครึ่งเกือบๆ8โมงสุดท้ายก็คลาดกันค่ะ แต่เราก็รอ รอจนถึงบ่าย2เลยไปรอในห้างข้างๆเพราะมันร้อนมากๆ กะว่าจะออกมาดักรอต่อตอน5โมง แต่วันนั้นโชคดีที่เค้าตอบเรา เราเลยบอกว่าเรามาหาเค้าเลยมาเจอเรา สุดท้ายเราก็ยอมรับผิดทั้งหมดค่ะ ลืมไปหมดเลยที่ทะเลาะกัน จากวันนั้นมันทำให้เราบอกกับตัวเองเสมอว่า ให้จำไว้นะว่าเวลาไม่มีเค้าเราเจ็บแค่ไหน ถ้าเรารักเค้าเราเราต้องรับในสิ่งที่เค้าเป็นในตัวตนของเค้าให้ได้ หลังจากนั้นมาเราก็พยายามเข้าใจเค้ามาตลอดยอมเค้ามาตลอด จากเมื่อก่อนที่เวลาเราแบตหมดนานๆแล้วเรากระวนกระวายว่าเค้าจะทักมารึป่าวอะไรรึป่าวแต่พอนานๆเข้าแล้วมันไม่มีมันเลยทำให้เราชินมั้ง ต่อให้แบตหมดตั้งแต่เช้ายันเย็นเค้าก็ไม่ทักมาหรอก แล้วแฟนเราเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างไม่อินเลยกับเทศกาล...ทั้งๆที่เราเจอกันก็เพราะเทศกาล วันวาเลนไทน์เค้าบอกเราว่าดอกไม้ให้ไปมันก็เหี่ยว แต่เราให้ดอกไม้เค้านะ แต่เค้าก็ทำมันหาย ในวันนั้นแหละวันที่เราอยู่ด้วยกัน...แต่ก็ช่างมันเถอะเค้าก็ยังซื้อตุ้กตาง้อเรายังขอโทษซึ่งถ้าเราโกรธนานก็คงเป็นเรื่องอีกว่าเราไร้สาระเรางี่เง่า เราขอเล่าแค่นี้พอนะคะ เอาเป็นว่า เราเป็นแฟนที่ไม่มีสิทธิอะไรเลยแม้แต่จะรู้สึก แล้วตอนนี้เรากลับรู้สึกอึดอัดเอามากๆเราควรทำยังไงดีคะ ปล.เมื่อก่อนเค้าเคยบอกกับเราว่ามีอะไรให้เราพูด แต่พอเราพูดก็กลายเป็นทะเลาะกันเกือบจะเลิกเค้าหาว่าเรางี่เง่า สุดท้ายเราก็ต้องยอมทุกที ละกลายเป็นว่าเราต้องปรบตัวเข้าหาเค้าเองเพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้ ตอนนี้เราเลยคิดว่าไม่พูดดีกว่า ถ้าเราพูดนั่นก็หมายความว่าเราต้องทำใจยอมรับเรื่องที่จะเลิกกับเค้าได้แล้วจริงๆค่ะ