ข้อดีของการเป็นคนที่ถูกเกลียด จงขอบคุณคนที่เกลียดเรา

ไม่มีใครที่เกิดมาแล้วไม่เคยโดนเกลียด เราอาจโดนเกลียดทั้งที่รู้สาเหตุเเละไม่รู้สาเหตุ บางทีมันก็ยากที่จะยอมรับเมื่อมีใครสักคนมาว่าเราไม่ดี บางคนเกลียดเราคนเดียวไม่พอต้องไปพูดให้คนอื่นพลอยเกลียดเราไปด้วย จกขท.เชื่อว่าทุกคนต้องเคยเจอปัญหานี้กันมาก่อน

วันนี้จขกท.อยากมาเเชร์ประสบการณ์การโดนเกลียด เเละลึกๆอยากระบาย เพราะเหนื่อยกับอะไรเเบบนี้มาก ชีวิตตั้งแต่เกิดมาเราได้รับเลี้ยงอยู่ในครอบครัวที่ดี เราพบปะผู้คนมากสังคม สังคมที่บ้าน เเละสังคมที่โรงเรียน และสังคมที่โรงเรียนนี้แหล่ะเป็นสาเหตุหลักหลักที่ทำให้กลายเป็นคนโดนเกลียด เพราะเราต้องไปอยู่ในสังคมที่มีการเลี้ยงดูที่แตกต่างกันจขกท.เองโดนเกลียดมาตั้งแต่สมัยประถม เราเป็นคนเรียนเก่งเเละกล้าแสดงออกอยู่พอสมควร มีงานโรงเรียนที่ไรเราจะเสนอตัวไปทำก่อนตลอด ขึ้นรับรางวัลการเเข่งขันวิชาการที่หน้าเสาธงทุกอาทิตย์ เลยเริ่มจากการโดนรุ่นพี่ที่โรงเรียนเกลียดเเละไม่ชอบหน้า ตอนนั้นเราเด็กมากและรับไม่ได้สุดๆกับการโดนเกลียด จากการที่เป็นเด็กกล้าแสดงออกกลับไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าคุยกับใครกลัวจะโดนเกลียดไปหมด ทั้งโดนกลั่นแกล้งโดนด่าโดนจิกกัด ด้วยความเป็นเด็กคือกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน แอบร้องไห้ไม่ให้พ่อแม่เห็น เราทุกข์ใจจนสุดท้ายเราต้องเล่าให้แม่ฟัง แม่คนเป็นคนที่ทุกๆครั้งที่ฟังเราเล่าจะคอยบอกเราเสมอ ว่าให้อดทน แต่ด้วยความเป็นเด็กเราจะอดทนได้แค่ไหนกัน สุดท้ายเมื่อโดนแกล้งหนักขึ้น โดนเกลียดถึงขั้นถูกใส่ร้าย แม่ทนไม่ไหวจนได้ไปโรงเรียนเพื่อไปคุยกับครูให้เรา ตอนแรกเราดีใจที่แม่ทำแบบนั้นแต่หลังๆมาเรากลับมองว่ามันเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ไม่ถูกต้อง เพราะสุดท้ายมันก็ไม่จบ เค้าก็ยังเกลียดเราเหมือนเดิม และไม่มีอะไรดีขึ้น พอจขกท.เรียนจบประถมเเละขึ้นเรียนมัธยม เราตั้งต้นกับตัวเองว่า เราจะไม่ทำให้ใครต้องเกลียดเราอีก แต่ด้วยปัญหาเดิมๆปัญหาเก่าๆ เรื่องผลการเรียนของเรา บวกกับเราเป็นคนพูดเยอะ ชอบตั้งเป้าหมายให้ตัวเอง แต่ไม่ได้คิดคนเดียว ชอบพูดให้คนอื่นฟัง ทุกครั้งที่มีเพื่อนจะคิดว่าเราสามารถพูดหรือระบายอะไรกับเพื่อนก็ได้เพื่อนเข้าใจเราทุกอย่าง ซึ่งในตอนนั้นจะชอบพูดกับเพื่อนตลอดว่า เทอมนี้เราจะเอาเกรดสี่ทุกตัวนะ ปีนี้ที่หนึ่งต้องเป็นของเราเหมือนเดิมนะ ผลตอบกลับมาคือ เพื่อนไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่เราพูดไม่ได้พยายามตั้งใจหรือทำให้มันสำเร็จไปพร้อมกัน เเต่เรากลับโดนเกลียด ในตอนนั้นรู้สึกแย่มากและยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเค้าถึงเกลียดเรา เกลียดเราคนเดียวไม่พอต้องพาเพื่อนทั้งห้องมารุมเกลียดเราอีก ตอนนั้นคือเราเองอยู่เเค่ม.ต้นเเละถูกเพื่อนทั้งห้องเกลียด จนต้องไปกินข้าวคนเดียว เรียนคนเดียว ร้องไห้คนเดียวทุกวัน บางทีก็คิดอยากย้ายโรงเรียนเพราะจิตใจตอนนั้นแย่มาก ทั้งโดนแกล้ง โดนจิก แต่เราจะไม่เล่าให้แม่ฟังเลย ด้วยกลัวที่แม่จะทนไม่ไหวต้องมาโรงเรียนอีก เราคิดว่าเราอยากลองเเก้ปํญหาด้วยตัวเองบ้าง แต่แม่จะคอยถามเราอยู่ห่างๆว่ามีปํญหาอะไรที่โรงเรียนไหม เราก็จะเล่าให้แม่ฟัง(แต่ไม่ทั้งหมด) เเล้วเราก็บอกแม่ไปตามตรงว่าเราไม่อยากให้แม่มาคอยแก้ปัญหาให้ แม่ก็เข้าใจเรา คอยให้กำลังใจเราและบอกให้เราอดทน วันไหนที่เราเจอมรสุมเราไม่ไหวเราจะเข้าไปกอดแม่เเล้วร้องไห้ ถามแม่ว่าทำไมหนูต้องมาเจออะไรเเบบนี้ แม่ก็จะบอกเราตลอดว่ามันเป็นกรรม เราเคยไปทำไม่ดีกับใครตั้งแต่ชาติปางไหน เค้าก็จะมาทำไม่ดีกับเราตอบ แม่จะบอกตลอดว่าให้เราตั้งใจเรียนอย่างไปใส่ใจ ไม่ว่าใครจะเกลียดเรา ดูถูกเราก็ชั่งเค้า ถ้าเขาเกลียดเราเขาก็เป็นทุกข์ และทุกๆครั้งที่เราได้ยินแม่พูดเราก็จะเก็บมาคิด พัฒนาตัวเอง เพราะการที่เราถูกเกลียดมันมีเหตุผลอยู่ไม่กี่อย่าง ถ้าเราเป็นคนที่โดนเกลียด บางทีอาจเป็นเพราะเราพูดถึงตัวเองเยอะเกินไปเเละจขกท.ก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น พอถอยห่างออกมาจากเพื่อนๆหรือคนที่เกลียดเรา พอเริ่มอยู่กับคนเองเราก็จะเห็นตัวเองมากขึ้น เห็นข้อดีและข้อเสียของตัวเอง จากที่ไม่เคยรู้สาเหตุว่าทำไมเค้าถึงเกลียดเรา พอเราเริ่มถามตัวเองทำความเข้าใจกับตัวเองเราจะเห็นขอเสียตรงนั้น เราจะเข้าใจเหตุผลของการถูกเกลียดมากขึ้น เราก็เก็บมาปรับปรุงตัวเอง จากที่เคยร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้กับปัญหาเดิมซ้ำๆเราก็เริ่มดีขึ้น เริ่มเข้าใจโลกมาขึ้นตอนนี้ไม่ร้องไห้อีกแล้วเเล้ว ถึงจะมีคนที่ยังเกลียดเราอยู่เยอะเเยะมากมาย เราก็ไม่ได้ไปใส่ใจ เพราะคิดว่า ยิ่งเราไปใส่ใจในคำพูดของเขามีแต่เราเองที่เป็นทุกข์ และยิ่งเขาเห็นว่าเราอ่อนแอเขายิ่งคอยแต่จะซ้ำเติมเรา สู้เราแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียยังจะดีกว่า เพราะเเราก็ไม่ได้ไปสนใจอะไรอีกแล้ว เพื่อนมีก็ดีหรือจะไม่มีก็ได้ เราได้เรียนรู้จากการอยู่คนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว เราคือคนที่เข้าใจตัวเองที่สุด ถึงแม้จะมีใครไม่ชอบหรือไม่พอใจในตัวเรา เราก็ยังมีตัวเราที่เข้าใจเราเสมอ และใครจะมาเกลียดเรา เราก็ไม่โกรธเค้าอีกต่อไปแล้ว เพราะเรารู้ว่า เราไม่สามารถบังคับความคิดของใครได้ เราไม่สามารถห้ามไม่ให้เค้าเกลียดเราได้ คนเหล่านั้นกับทำให้เรารู้ว่าเราโชคดีที่มีในสิ่งที่เค้าไม่มี ถึงเราจะต้องเจอเรื่องร้ายๆจนบางทีก็สงสัยนะ ว่าเราเป็นคนเดียวในโลกหรือป่าวที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ คนอื่นเขาต้องเจอเรื่องเเบบนี้เหมือนเราไหมนะ บางทีก็คิดน้อยใจว่าเราไปทำให้คนอื่นไม่สบายใจขนาดนั้นเลยเหรอ แต่พอคิดทบทวนย้อนมองกลับไป สิ่งเหล่านี้แหล่ะที่ทำให้เราเติบโตมาได้อย่างเข้มเเข็ง ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาทำให้เราเข้มเเข็งเเละแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้ เรากลับคิดว่าเราถูกฝึกฝนให้เก็บขึ้นสามารถอยู่ในสังคมที่ไม่น่าอยู่ได้ด้วยความสุขที่เรามีในใจเพราะเราไม่เคยไปเกลียดใคร เราไม่เป็นทุกข์ร้อนอะไร แต่ชีวิตไม่ได้ง่ายไปซะทุกอย่าง เมื่อไม่มีใครที่เข้าใจเราขอเเค่ตัวเราเข้าใจตัวเองก็พอ บางทีจขกท.เองก็รู้สึกโชคดีที่ได้รับรู้ว่าใครเกลียดเรา เพราะมันเป็นการตัดคนที่ไม่ต้องการเราออกไปจากชีวิต ตัวเลือกในการคบเพื่อนน้อยลง ทำให้เราระวังตัวที่จะพูดหรือปฏิบัติกับเขามากขึ้น อย่างว่าเวลาชีวิตเราไม่ได้มีเยอะนักทำไมเราต้องไปเสียเวลากับคนที่เค้าไม่ชอบเราคนที่เค้าไม่เห็นคุณค่าของเรา ต้องขอบคุณคนที่ไม่ชอบเรา คนที่ดูถูกเรา ที่เค้าทำให้เรารู้สึกอย่างพัฒนาตัวเองมากขึ้น ถึงแม้ว่าเค้าจะคอยเหยียบเราในวันที่เราล้ม มันต้องมีสักวันที่เราลุกขึ้นยืนได้เเละไม่มีใครกล้าที่จะเหยียบเราอีก หากไม่มีพวกเขาเราอาจไม่ได้พัฒนาตัวเอง ไม่ได้เแป็นคนที่เข้มแข็งเหมือนทุกวันนี้ ถ้าเราสามารถผ่านปัญหาทุกนี้ไปได้ จขกท.เชื่อว่าเราจะผ่านทุกๆปัญหาในชีวิตไปได้สุดท้ายนี้ จขกท.อยากเป็นกำลังใจให้คนที่กำลังถูกเกลียด หรือคนที่กำลังเกลียดคนอื่น ให้มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ และมองให้ทุกอย่างเป็นเรื่องที่ดี เราท้อได้แต่ห้ามถอย เมื่อล้มเราต้องปัดฝุ่นตัวเองเเล้วเดินต่อ และหวังว่าเรื่องที่จขกท.แชร์จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่าน ขอให้ทุกๆคนก้าวข้ามผ่านช่วงแย่ๆของชีวิตไปให้ให้ได้ค่ะ เพราะวันที่เราสำเร็จ ทั้งคนรักและคนที่เกลียดเราเค้าจะมองเห็นเราเสมอ แค่คิดเงียบๆและปล่อยให้ความสำเร็จมันพูดเองขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ หากมีข้อบกพร่องพร่องประการใดขออภัยด้วยค่ะ