มีใครรู้สึกว่า ถูกออกแบบมา เพื่ออยู่คนเดียวบ้างไหม ???

ชีวิตผมตั้งแต่เด็กๆ จนถึงเรียนจบ ไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆซักคนตอนเด็กๆย้ายโรงเรียนบ่อย จนจำหน้าเพื่อนไม่ได้ เพิ่งลงหลักปักฐานตอนมัธยม

ตอนมัธยมก็มีแกงค์เพื่อนนะ ที่คิดว่าสนิทแต่ผมไม่เล่นกีฬา เล่นเกมก็ไม่เก่ง ไม่เที่ยว วันๆเรียนหนังสือเสร็จก็กลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้เรียนเก่งอะไรพอแยกสายตอนม.ปลาย ก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนกลุ่มเดิมอีกเลย แค่เจอกัน ทักกันเฉยๆเวลาเดินผ่าน

พอม.ปลายก็มีแกงค์เพื่อนใหม่ ที่สนิทกันเวลาไปเรียน แต่พอกลับบ้านมา ก็ไม่ได้คุยกันเรียนจบ ต่างคนก็แยกย้ายไปมหาลัยต่างๆกันคนละที่ และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจะมีแค่เพื่อน 2 คนที่ทักกันบ้าง แต่นานๆที

พอเข้ามหาลัย ก็เหมือนจะดีขึ้น มีเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกันแต่พอดูเพื่อนๆ เค้าก็มีสังคม มีเพื่อนหลายกลุ่ม บางทีก็รู้สึกเหงาๆยิ่งในเฟสบุค อินสตาแกรม เห็นเพื่อนเก่า ยังคบกัน สนิทกัน แล้วยิ่งรู้สึกโหวงทำไมไม่มีใคร ทักผมเลยผมเคยทักพวกมันไปนะ แต่แปปๆก็จบบทสนทนา ไม่รู้จะคุยอะไรต่อเคยเจอในรถไฟฟ้า ก็ได้แต่ยิ้มให้กัน

แม้แต่อาจารย์ที่โรงเรียน ก็ไม่ค่อยรู้จักผมหรอก แม้แต่อาจารย์ที่ใจดีๆ ตลก ก็ไม่ค่อยคุยเล่นกับผมจะมีก็แต่อาจารย์ภาษาอังกฤษ ที่ดูจะเอ็นดูผม เพราะผมตั้งใจเรียนมั้ง

ถ้าพูดถึงเรื่องความรัก ก็มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตผม 4 คนนะ แต่จะเรียกว่าแฟนก็คงไม่ได้อย่างมากก็แค่คุยๆกัน แล้วพอจืดจาง ก็ต่างแยกย้ายกันไปเคยพยายามฝืนตัวเอง จากปกติที่ขี้อายมากๆ ไม่กล้าพูดความรู้สึก ขอผู้หญิงคนนึงเป็นแฟนแต่เค้าปฏิเสธว่าชอบสถานะแบบนี้มากกว่า จากนั้นผมก็เฟลมาตลอด ไม่กล้าเปิดใจอีกเลยได้แต่คุยไปเรื่อยๆ ถึงรู้ว่าอนาคตมันต้องจบ แต่อย่างน้อยตอนนี้เค้าก็ช่วยให้ผมไม่เหงา

อาจจะเป็นเพราะผม เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ หน้าตาธรรมดา บ้านก็ไม่ได้รวย บุคลิกเด็กน้อยดูปกป้องใครไม่ได้ลองนึกว่าถ้าตัวเองเป็นผู้หญิง คนไม่ชอบผมตอนนี้เหมือนกันอยากเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่ามันยากเหลือเกิน เพราะตั้งแต่เด็กก็เป็นแบบนี้

ครอบครัวผม ก็มีพ่อ แม่ น้องกับพ่อ ไม่ค่อยอะไรกันหรอก เพราะพ่อขี้เมา ชอบขี้โมโหแบบไร้เหตุผล เถียงอะไรก็ไม่ได้อยากให้ผมเป็นตามนี้เค้าวางไว้ทุกอย่างอย่างเวลาโดนด่า แม่ก็จะบอกว่าให้เงียบๆไว้ถึงแม้ว่า พอหายทะเลาะ เค้าจะชวนคุยบ้าง ผมก็ตอบไป แต่ก็ไม่ได้อะไรกันจริงๆ เพราะผมจำมั้ง

ตัวผมจะสนิทกับแม่กับน้องมากๆ เวลาไปกินข้าว หรือไปเที่ยว ไปดูหนัง ส่วนใหญ่ก็จะไป3คนแต่ปัจจุบันมาทำงานกรุงเทพฯ อาทิตย์นึงกลับที ไม่ก็สองอาทิตย์ รู้ตัวว่าชีวิตเริ่มออกห่างจากครอบครัวมากขึ้นแต่มันคงเป็นสัจธรรมล่ะมั้ง

ทุกวันนี้ทำงาน ก็ทรงๆตัว ทำไปเรื่อยๆไม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนร่วมงานเลิกงานมาก็หาอะไรกิน นอน รู้สึกชีวิตวนๆอยู่แค่นี้บางทีเบื่อๆก็ไปห้าง ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว กับเพื่อนนี่นากๆมากๆ จะเจอกันทีนึง

ทุกวันนี้รู้สึกว่าตัวเองง่วงนอนตลอดเวลา เบื่อๆไม่อยากทำอะไร งานอดิเรกก็คงจะเป็น ฟังเพลงแล้วจินตนาการตามเบื่ออาหาร กินข้าวไม่เคยหมด บางวันกินแค่กลางวัน กับเย็น(ไม่หมดด้วยนะ) ก็รู้สึกไม่อยากอะไรแล้ว

ชีวิตผมมีหมา1ตัว ที่ดูมันจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม กลับมามันก็วิ่งมาหา มาอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแต่อย่างน้อยก็มี 3 สิ่งที่ช่วยให้ผมอยู่รอดไปวันๆล่ะเนอะ แม่ น้อง และหมาของผม

ขอระบายหน่อยนะครับ