เมื่อ Single Dad อย่างผม รู้ความจริงที่อยู่เบื้องหลังความสมบูรณ์แบบของลูกสาวเพียงคนเดียว

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาและขอคำแนะนำหน่อยก่อนเข้าเรื่องที่ผมอยากถาม ผมอยากให้ทุกคนอ่านเรื่องราวของผมกับลูกก่อนอ่านแล้วช่วยตอบผมทีว่าที่เค้ากลายเป็นแบบนี้เพราะผมหรือเปล่า

ปัจจุบัน ผมเป็นคุณพ่ออายุ 43 ปี อาศัยอยู่กับลูกสาวอายุ 19 ปี เพียงลำพังแค่ 2 คนพ่อลูกเนื่องด้วยตัวผมเองนั้นเป็น single dad ตั้งแต่ผมยังหนุ่มผมเสียภรรยาไปตั้งแต่ลูกสาวอายุได้ประมาณ 3 ขวบนับตั้งแต่นั้นมา ผมเลี้ยงเค้ามาตามลำพังด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเพียงคนเดียวมาโดยตลอดโดยพื้นฐานของผม ผมค่อนข้างมีฐานะอยู่พอสมควรและด้วยหน้าที่การงานมันเลยทำให้ผมเลี้ยงเค้ามาแบบที่ไม่ได้ปากกัดตีนถีบอะไรมากมาย

แต่ถึงแม้ว่าชีวิตของเค้าจะมีครบทุกอย่าง อย่างที่เด็กคนนึงควรจะได้รับแต่ยังไงสิ่งที่แกควรจะมีที่สุดก็คือแม่ แต่ผมทำให้แกไม่ได้ผมว่าแกน่าสงสารที่แกขาดแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กผมจึงพยายามเติมเต็มไอส่วนที่ขาดหายไป ผมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้แกรู้สึกว่าขาดจนมีบางทีที่ผมรู้สึกว่าจะดีกว่านี้ไหม ถ้าผมหาภรรยาใหม่สักคน มาเป็นแม่ให้แกแต่นั่นเป็นเพียงความคิดชั่ววูบของผมเท่านั้น ผมเป็นคนที่คิดมากและคิดไกลผมคิดไปถึงผลที่จะตามมาภายหลังเมื่อผมมีภรรยาใหม่ภรรยาใหม่ของผมจะรักลูกสาวผม อย่างที่ผมรักหรือเปล่าแล้วลูกสาวผมเค้าจะรู้สึกยังไง ถ้าพ่อเค้าเอาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาเป็นแม่เค้าพอผมคิดได้แบบนั้น ผมเลยหยุดความคิดที่จะหาแม่ใหม่มาให้แกทันทีผมตัดสินใจที่จะทำทุกอย่างและเลี้ยงดูเค้าให้ดีที่สุดด้วยตัวผมเอง

ตอนที่ภรรยาผมมีชีวิตอยู่ ผมกับภรรยาเรารักกันมาก เราวางแผนอนาคตและอะไรหลายๆอย่างไว้ให้ลูกของเรา แต่เมื่อผมเสียเธอไปลูกสาวเพียงคนเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้ก็เปรียบเสมือนสิ่งที่มีค่าที่สุดเพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ของผมมันจึงทำให้ผมรักเค้ามากโดยที่ผมไม่รู้ตัว จนกระทั่งบางทีตัวผมเองก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปผมให้ทุกอย่างที่ผมมีกับเค้า ผมเลี้ยงดูฟูมฟักเค้าอย่างกับไข่ในหินผมวางแผนอนาคตและคาดหวังในตัวเค้า ผมดูแลเอาใจใส่เค้าเป็นอย่างดีผมไม่เคยปล่อยให้เค้าคลาดสายตา หรือว่าไปไหนมาไหนคนเดียวผมยังคงไปรับไปส่งลูกสาวตลอดเวลาตั้งแต่เค้าเริ่มเเข้าอนุบาลจนถึง ม.ปลายจะไปไหนมาไหนเราสองคนพ่อลูกมักจะไปด้วยกันเสมอ ถ้าผมว่างเค้าอยากได้อะไรผมก็หามาให้เค้าทุกอย่าง อย่างที่พ่อคนนึงจะทำให้ลูกได้ผมพูดกับเค้าเสมอว่าพ่อเหลือหนูคนเดียวนะ หนูเป็นดวงใจของพ่อ พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อหนู

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมมักจะถามเค้าตลอดว่าอึดอัดไหมที่พ่อรักหนูมากขนาดนี้เค้าก็บอกกับผมเหมือนเดิมทุกครั้งว่าไม่อึดอัด เค้าดีใจที่ผมรักเค้าเอาใจใส่เค้าขนาดนี้เค้ารู้ว่าผมเหนื่อยแค่ไหนที่ผมต้องเลี้ยงดูเค้ามาเพียงคนเดียวเค้าดีใจที่ได้เกิดเป็นลูกผม ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่มีแม่เค้าก็มีความสุขทุกครั้งที่ผมแสดงความเป็นห่วงเกินไป จนมันน่ารำคาญซึ่งผมก็รู้ตัวแต่ว่าลูกของผมเค้าก็ไม่เคยแสดงท่าทีรำคาญผมเลยสักครั้ง

ถึงแม้ว่าชีวิตของผมมันจะโชคร้ายมากที่ผมเสียภรรยาไปแต่ในความโชคร้ายมันก็ยังมีความโชคดีอยู่เพราะลูกสาวของผมคนนี้ไม่ว่าจะหน้าตา ผลการเรียน รวมไปถึงความประพฤติต่างๆของเค้าเค้าไม่เคยทำตัวเสื่อมเสียหรือว่าทำอะไรที่มันไม่ดีให้ผมเสียใจเลยแม้แต่ครั้งเดียวเรื่องแฟนนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหรือแม้กระทั่งเพื่อนเค้าผมยังไม่เคยเห็นเลยแม้แต่คนเดียวตั้งแต่แรกๆที่ผมเสียภรรยาไป ผมก็ตัดสินใจไว้แล้วว่าผมจะเลี้ยงดูเค้าและให้ทุกอย่างกับเค้าเท่าที่พ่อคนนึงจะให้ได้ผมอยากเห็นเค้าเดินไปในเส้นทางที่ดีที่สุดที่ถูกต้องที่สุดผมอยากเห็นเค้ามีหน้าที่การงานที่ดี มีสามีที่ดี มีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่นเพราะงั้นตอนนี้สิ่งที่ผมพอจะทำให้เค้าได้ก็คือส่งเค้าไปให้ถึงอยู่ข้างๆเค้า คอยสนับสนุนเค้าเป็นแรงผลักดันให้เค้า ในทุกๆเรื่อง

ตั้งแต่เล็กจนโตเค้าอยู่ในกรอบและอยู่ในกฎเกณฑ์ที่ผมกำหนดไว้ให้ตลอดมาตอนเค้าเข้าเรียนชั้นประถม โรงเรียนไหนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมจะส่งได้ ผมส่งเค้าไปเรียนหรือว่าตอนเค้าจะเข้ามัธยม ผมอยากให้เค้าสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลของที่นี่ เค้าก็ทำให้ผมหรือแม้กระทั่งตอนที่เค้าเข้ามหาลัย เค้าก็สามารถสอบเข้ามหาลัยที่ดีที่สุดของประเทศให้ผมได้ผมสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าผมดีใจที่มีเค้าเป็นลูกสาวผมภูมิใจทุกครั้งเวลาที่ต้องบอกกับคนอื่นว่า เด็กคนนี้เป็นลูกสาวผม

แต่ว่าอย่างที่คำโบราณเขาบอก ลูกน่ะเลี้ยงได้แต่ตัวเท่านั้นวันหนึ่งเมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาต้องอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเมื่อตอนที่เค้าอยู่มหาลัย ปี2 ผมแทบไปไม่เป็นเมื่อลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผมเอ่ยปากขอออกไปอยู่หอข้างนอกเพียงลำพังผมแปลกใจมากที่เค้ามีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เล็กจนโตเราสองคนพ่อลูกอยู่ด้วยกันไม่เคยห่างไปไหนเค้าไม่เคยเอ่ยปากขอไปนอนบ้านคนอื่นหรือไปไหนมาไหนโดยไม่มีผมนอกซะจากเวลาไปมหาลัย นอกนั้นจะดูหนังหรือช๊อปปิ้งก็มีผมนี่แหละที่เปรียบเสมือนเพื่อนที่ไปกับเค้า ทุกครั้งและทุกที่เค้าก็ดูมีความสุขและสนุกดีที่ไปกับผม เค้าบอกกับผมตลอดว่าไปกับผมแล้วรู้สึกปลอดภัย อุ่นใจดีเพราะเค้าเป็นลูกสาวที่ติดพ่อมาก ผมเลยยิ่งแปลกใจที่จู่ๆเขาขอออกไปอยู่ข้างนอกผมพยายามถามเหตุผลว่าทำไมถึงอยากออกไป เค้าก็บอกว่าเค้าอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองดูผมถามกลับไปทันทีว่าหนูจะอยู่ได้หรือไง จะกินจะอยู่ยังไงเค้าก็บอกผมว่าเค้าอยู่ได้ ลองปล่อยเค้าไป ถ้าอยู่ไม่ได้แล้วเค้าจะกลับมาเองเค้าอยากลองดู อยากทำอาหารกินเอง ซักผ้าเอง รีดผ้าเอง ทำความสะอาด เก็บกวาดห้องเองอยากจะไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง อยากลองทำงานพาร์ทไทม์ดูสักครั้งเค้าไม่อยากที่จะต้องให้ผมเป็นคนทำให้เค้าทุกอย่างแบบนี้ไปตลอด เค้าบอกผมแบบนั้นฟังดูมันลำบากมากสำหรับลูกสาวของผมที่ไม่เคยได้หยิบจับอะไรสักอย่างมาตั้งแต่เด็กผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เค้าล้มเลิกความคิด ผมเป็นห่วงเค้า ไม่อยากให้เค้าไปอยู่ไกลหูไกลตาลูกสาวผมเค้าเป็นคนหัวอ่อนใจดี พอเค้าเห็นว่าผมเริ่มแย่เริ่มตัดพ้อน้อยใจเค้ายิ้มแล้วก็ถอนหายใจออกมา บอกว่า ไม่ไปแล้วก็ได้สุดท้ายแล้วเรื่องที่เค้าจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกก็เป็นอันยกเลิกไปเราสองคนพ่อลูกก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

แต่ว่าไอเรื่องที่เค้าเอ่ยปากขอไปอยู่ที่อื่นนั้น มันคาใจผมมาตลอดจนวันนึงผมก็ได้รู้ความจริงว่าเพราะอะไร เค้าถึงได้ขอแบบนั้นวันนั้นมันเป็นวันหยุดงานของผม แล้วโดยปกติวันหยุดผมก็จะนั่งอ่านข่าวผ่านเน็ตอยู่บ้านหรือว่าดูหนังโดยใช้โน๊ตบุ๊คของผมแต่ว่าไม่รู้ว่าเพราะผมแก่แล้วหรือเปล่า ผมดันลืมโน๊ตบุ๊คของผมไว้ที่ทำงานในตอนนั้นผมจึงเข้าไปในห้องลูกสาวผม เพราะจะยืมโน๊ตบุ๊คเค้ามาใช้หน่อยผมก็เปิดมันออกมาดูไม่ได้คิดว่าจะเจอกับความจริงที่ทำให้ผมแทบช็อคผมเปิดออกมาปุ๊บผมเข้าเว็บอ่านข่าวทันทีแบบที่ไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิดในตอนนั้นเองก็มีเสียงข้อความเข้า มีแถบข้อความขึ้นมาทางขวามือผมเหลือบไปดูก็ต้องผมกับข้อความที่ทำให้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า" คิดถึงจัง อยากกอด อยากจูบ อยากจับนม อยากเย... "ตอนนั้นพอเห็นข้อความแบบนนั้นตามประสาคนเป็นพ่อ มือไม้ผมนี่สั่นไปด้วยความโกรธผมถือวิสาสะเสียมารยาทกดเข้าไปดูข้างใน ผมอยากเห็นหน้าเหลือเกินไอผู้ชายหน้าไหนที่มันมายุ่งกับลูกสาวผมพอผมกดเข้าไปดูรูป ผมก็ได้พบกับความจริงที่ทำให้ผมแทบช๊อกตายเพราะคนในรูปเค้าเป็นผู้หญิง

ตอนนั้นผมนี่พูดอะไรไม่ออก จะโกรธดีไหมก็ไม่รู้ ไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงก่อนดีตอนนั้นมันทั้ง อึ้ง ทึ่ง สยอง ผมกดเลื่อนขึ้นไปดูข้อความก่อนหน้าผมนั่งไล่อ่านไปเรื่อยๆ ผมอยากรู้ว่าลูกผมมันเป็นอะไรกันแน่ผมอ่านทุกข้อความทุกตัวอักษร เค้าคุยกัน ลามกและล่อแหลมมากมีแต่เรื่องอย่างว่าทั้งนั้น ตอนนั้นผมนี่กุมขมับ นี่ลูกสาวผมเป็นเลสเบี้ยนหรอเนี่ยผมไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวที่ดูเรียบร้อยเชื่อฟังผมขนาดนั้นพออยู่ลับหลังพ่อจะเป็นแบบนี้ผมก็อ่านไปเรื่อยๆ ผมก็รู้ละว่าทำไมลูกผมเค้าถึงอยากออกไปอยู่ข้างนอกเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนชวนให้ออกไป และเค้าก็ชักนำลูกผมอีกหลายๆเรื่องตอนนั้นผมก็อ่านไปเรื่อยๆ แล้วผมก็เจอกับข้อความนึง ผมแทบร้องไห้พออ่านข้อความนั้น

ผู้หญิงคนนั้นบอกว่านี่ก็คบกันมาปีกว่าแล้ว บอกคนอื่นก็ไม่ได้ อึดอัดนะลูกสาวผมก็บอกไปว่าเราไม่แคร์หรอกว่าคนอื่นจะคิดยังไง เราแคร์แค่พ่อเราแกก็รู้ว่าพ่อเราเป็นคนยังไง ถ้าบอกไปพ่อเค้ารับไม่ได้แน่ๆถ้าเค้ารู้ เค้าต้องโกรธเราหรืออาจจะเกลียดเราไปเลยก็ได้

พอผมอ่านถึงตรงนี้ ผมก็ปิดทันที ไม่อ่านต่อ

ผมมานั่งครุ่นคิดถามตัวเองดูว่าถ้าวันนึงลูกสาวผมเดินมาบอกกับผมว่าพ่อหนูชอบผู้หญิงผมจะโกรธจะเกลียดเค้าไหมคำตอบของผมคือ ผมไม่โกรธ ไม่เกลียดเค้าแต่ถามว่าผมรับได้ไหม ผมรับไม่ได้ถ้านี่เป็นแค่การหลงทางแค่ชั่วคราวของเค้าผมก็จะดึงเค้ากลับมาเดินในทางที่ถูกต้องเหมือนเดิม เหมือนอย่างที่เค้าเป็นมาตลอดไม่ใชว่าผมเกลียดพวกลักเพศนะ ถ้าเป็นลูกคนอื่นจะเป็นอะไรก็เป็นไปแต่นี่ลูกผม ผมไม่อยากให้เค้าเป็นแบบนี้ ใครไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอกว่ารู้สึกยังไงผมคาดหวังในตัวลูกคนนี้มาก ผมเป็นห่วงเค้า ผมเลี้ยงดูเค้ามาด้วยมือของผมเองแล้วถ้าวันนึงเค้ากลับกลายเป็นแบบนั้น ชีวิตเค้ามันจะเป็นยังไงต่อไปวันนี้เค้าอาจมีความสุขแต่ในวันข้างหน้าล่ะ จะมีความสุขหรือเปล่าผู้หญิงกับผู้หญิง มันจะไปกันรอดจริงๆน่ะหรอผมแทบไม่เคยเห็นเลยจริงๆท้ายที่สุดโลกนี้มันก็สร้างผู้หญิงให้มาคู่กับผู้ชายอยู่ดีแล้วนี่ลูกผมต้องเสียเวลากับผู้หญิงคนแล้วคนเล่าอีกสักกี่คนลูกผมถึงจะรู้สึกตัว แล้วกว่าลูกผมจะรู้สึกตัว อายุจะปาไปเท่าไหร่แล้วถึงตอนนั้นโอกาสที่จะได้เจอผู้ชายดีๆมันก็ยิ่งมีน้อยลงไปกว่าเดิมพอหมดความสาว หมดความสวย โอกาสดีๆก็หมดไปเหมือนกันสิ่งที่ผมเฝ้าทำเพื่อเธอมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็เพราะผมอยากเห็นผมอยากเห็นลูกผมมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นอยากให้เธอได้เจอผู้ชายที่ดีๆ ที่พร้อมจะดูแลเธอได้เหมือนที่ผมดูแลมาตลอดผมอยากเป็นตาคน ผมอยากอุ้มหลาน ผมอยากเห็นลูกสาวผมในชุดแต่งงานแต่ว่าผมไม่รู้ว่าผมจะทำยังไงดีให้ลูกผมเค้ารู้สึกตัวตอนนี้ผมก็เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่ได้ถามอะไรลูกไปทุกครั้งที่เห็นหน้าลูก ผมไม่ได้รักเค้าน้อยลง แต่ผมรู้สึกผิดหวังผมเองก็ไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ผมก็ไม่รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง

สุดท้ายแล้วที่ผมอยากรู้ก็คือที่ลูกผมเป้นแบบนี้มันเป็นที่ฮอร์โมนใช่หรือเปล่าแล้วของแบบนี้เปลี่ยนกันได้ไหม เป็นแล้วมีโอกาสหายไหมครับหรือเพราะว่าเค้าขาดแม่เพราะเค้าขาดความอบอุ่นจากผู้หญิงเค้าก็เลยกลายเป็นแบบนี้หรือว่าเป็นเพราะผม เพราะผมตีกรอบเธอมากเกินไปหรือเปล่าผมสับสนไปหมดแล้วแล้วผมจะต้องคุยกับเค้ายังไงดี ให้มันดีที่สุดกับทุกฝ่ายผมคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว

ถ้าเกิดว่าผมมันเป็นพ่อที่แย่ก็ช่วยด่าผมแรงๆทีเถอะ