ผ่านมา 20 กว่าปี ผมได้เจอรักแรกของผมอีกครั้งใน internet
วันนี้ผมนอนไม่หลับ เพราะมีเรื่องที่ทำให้ปวดใจ มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ กับผมมาตลอดชีวิต และ นี่มันก็เป็นอีกครั้งนึง ที่ความรักจากผมไป ผมโดนคนที่ผมแอบชอบ บล๊อค การติดต่อทุกอย่าง หลังจากที่ผมบอกรักเธอไป ซึ่งมันก็เป็นคำตอบแล้วว่า เธอไม่ชอบผม และ ต้องการให้ผมออกไปจากชีวิตมันจบลงแล้ว และ ผมคงจะไม่กลับไปคิดถึงมันอีก มันถึงเวลาต้องตัดใจเสียทีผมตัดสินใจหยุดคิด หยุดความเสียใจกับรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป แบบหักดิบ ผมไม่มีความจำต้องคิดถึงรักครั้งเมื่อกี้อีกแล้วผมตัดมันเหมือนเอากรรไกรมาตัดหัวใจให้ขาดเป็นสองท่อน แล้ว ทิ้งลงชักโครกไม่หันกลับไปมองอีก ((แม้จะยาก แต่ผมคิดว่าผมทำได้))
ณ ตอนนี้ผมนั่งคิดทบทวนวันเก่า ๆ ถึงเรื่องราวเก่า ๆ ว่ามีเรื่องไหนบ้างที่ทำให้ผมมีความสุข เพื่อให้มา กลบความเจ็บปวด และ ทำให้ผมมีพลังที่จะเดินต่อผมคิดไปถึงความรักครั้งแรกของผม เมื่อปี 2536 สมัยที่ผมยังเรียนอยู่ ป.5 ป.6 ... อาจฟังดูแก่แดด แต่มันก็เป็นความรักครั้งแรกของผม ที่ลืมไม่ลงผมรักเพื่อนสาวของผมคนนึง เธอน่ารัก สดใส ยิ้มเก่ง และ เรียนเก่งมาก ๆ เราสองคนใกล้ชิดกัน เล่นด้วยกัน เรียนด้วยกัน ทำกิจกรรมโรงเรียนด้วยกันหลายครั้ง มีงานประกวดวาดรูป หรือ อะไรก็ตาม ทางโรงเรียนมักจะส่ง ผม และ เธอ ไปประกวดด้วยกันเสมอ
ความผูกพันก่อเป็นความรัก ผมคงไม่บอกว่ามันเป็นความรักแบบเด็ก ๆ เพราะจากวันนั้นถึงวันนี้ ผ่านมา 20 กว่าปีแล้ว ผมยังไม่เคยลืมความรักครั้งนั้นเลยผมยังจำภาพ เธอได้ จำเสียงเธอได้ จำการ์ดที่เธอส่งให้ผมเป็นของขวัญพร้อมรูปตอนเธอไปประกวดรำไทย น่าเสียดายที่ตอนนี้รูปนั้นมันเลือนลาง จนจะกลายเป็นกระดาษขาว ๆ อยู่แล้ว มองแทบไม่เห็นใบหน้าของเธอเลย ... แต่ผมยังจำเธอได้อยู่ดี และน่าเสียดายที่หลังจากที่ผมเรียนจบ ป.5 ผมก็ต้องย้ายโรงเรียน ซึ่งนั่นทำให้ผมต้องจากเธอไป และ เราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยแต่ผมยังคิดถึงเธอทุกวัน ย้ายโรงเรียนก็แล้ว อยู่ ม.1 ก็แล้ว เข้ามหาลัยก็แล้ว ทำงานก็แล้วเชื่อหรือไม่ ทุกวันนี้ผมยังคิดถึงเธออยู่เลย((แต่ระหว่างทาง 20 ปีมานี้ ผมก็มีเหงา และ อยากจะมีความรักใหม่เริ่มต้นชีวิตใหม่บ้าง เพราะการรอคอยเธอที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใหน เป็นอย่างไร มันทรมานมาก และคิดว่าเธอคงแต่งงานไปแล้วมั้งผมกับเธอคงจากกันตลอดกาลแล้วล่ะ แต่ก็นั่นแหละ ทุกครั้งที่ผมมีความรัก มันไม่เคยสมหวังเลย20 กว่าปีมาแล้ว ที่ผมยังไม่มีใคร นอกจากเธอซึ่งเป็นรักแรกของผมคนนี้ ที่ผมยังคิดถึงเธอแทบทุกคืน))
พอมานั่งทบทวนวันเก่า ๆ ผมก็คิดถึงเธอขึ้นมา เธอซึ่งเป็นรักแรก และ ไม่เคยทำให้ผมเสียใจเลยผมลอง ค้นชื่อนามสกุล ของเธอใน Net ... เผื่อว่าจะเจอปาฏิหารย์ได้ ได้พบเธออีกครั้ง แม้เพียงรูปถ่ายก็ยังดีขอแค่เพียงได้รู้ว่า เธอยังอยู่อย่างมีความสุขไม่ว่าตอนนี้เธออาจจะแต่งงานไปแล้ว หรือ อย่างไรก็ตาม ผมอยากเห็นเธออีกครั้ง
ดูเหมือนปาฏิหารย์จะมีจริง ผมค้นเจอเธอจริง ๆ ด้วย วันนี้ผมได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง หลังจากผ่านมา 20 กว่าปีมือผมสั่น น้ำตาผมเอ่อออกมา มันบอกอารมย์ไม่ถูกจริง ๆ ทั้งคิดถึง ทั้งดีใจ ที่รู้ว่าเธอยังมีความสุขอยู่ หน้าตาของเธอไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ยังคงดูสดใส เหมือนคนเดิม
ผมนั่งดูรูปเธออยู่เป็นชั่วโมง ในใจก็คิดฟุ้งซ่านหลายเรื่องไปหมด หนึ่งในความฟุ้งซ่านนั้นคือ ... ผมอยากเจอเธออีก อยากกลับไปรักเธออีก อยากกลับไปถามว่า เธอจำเราได้มั้ย ?? ตอนนี้เธอมีใครอยู่หรือเปล่า ?? เรากลับมารักกันได้ไหม ???ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งจริง ๆ สับสนไปหมด
แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องสะดุดหยุดคิด เมื่อมานั่งมองตัวผมเองแล้ว ณ ปัจจุบันนี้ ผมก็แทบไม่มีหน้าไปเจอเธอเลยผมยังคงไม่มีอะไร ผมเพิ่งตกงาน ชีวิตผมตอนนี้ย่ำแย่มาก ในขณะที่เธอเป็นถึง ครูสอนเต้น ที่โรงเรียนสอนเต้นแห่งนึงในกรุงเทพ ผมนั่งมองรูปของเธอกับเด็ก ๆ ที่เธอสอน ภาพเด็ก ๆ และตัวเธอที่ไปประกวด บัลเล่ และ เต้นตามเวทีต่าง ๆ ทั้งใน และ ต่างประเทศ ได้รางวัลมามากมายผมมองและก็ยิ้มอย่างมีความสุข ภูมิใจ และ ดีใจ ที่เห็นชีวิตของเธอสวยงามเหลือเกิน
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอสอนอยู่ที่ใหน แต่ ผมไม่กล้าไปพบเธอจริง ๆ ... ผมไม่รู้ว่าเธอยังจำผมได้หรือเปล่า ผมไม่รู้ว่าจะห้ามใจตัวเองยังไง ถ้าเธอมีใครแล้วก็แล้วไป ผมก็จะได้ตัดใจ แต่ถ้าเธอยังโสด ผมไม่รู้จะพูดยังไง ใจผมยังมีเธออยู่ตลอดเวลา ผมรอวันที่จะได้พบเธอมาตลอด ผมอยากบอกว่า ถ้าเธอยังไม่มีใคร เราลองมาคบกันได้ไหม แต่ ผมก็ไม่รู้ว่ามันสมควรหรือเปล่า ที่จะพูดคำนี้ออกไป
วันนั้นที่เราเป็นเด็ก เราใกล้ชิดกันมาก แต่มาวันนี้ เราอยู่ในสถานะที่ต่างกันเหลือเกินครูสอนเต้น กับ ชายตกงาน ... มันดูช่างเป็นไปได้ยากจริง ๆ
ผมพยายามที่จะทำตัวเองให้สูงขึ้น มั่นคงขึ้น มีการมีงานทำ ตอนนี้ผมตะเวนสอบข้าราชการ และ สอบติด 2-3 ที่แล้ว แต่ก็ยังอยู่ในขั้น รอเรียกซึ่งยังไม่รู้ว่าจะได้เป็นข้าราชการหรือเปล่า ถ้าผมได้เจอเธอแล้วผมอยากบอกให้เธอ รอผมหน่อย ให้เวลาผมสร้างตัว ที่จะดูแลเธอได้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะรอได้ใหม หรือ แม้แต่จะให้โอกาศในการรอนี้หรือเปล่า
ตอนนี้ผมยังสับสนอยู่เลย ว่าจะทำยังไงดี ผมควรหยุดคิดและให้เธอเป็นแค่ความฝันต่อไป หรือ ผมจะพยายามคว้าเธอมาให้ได้ดีถ้าผมยังมีบุญอยู่บ้าง และ เธอพร้อมจะให้โอกาศก็คงดี ... แต่ใครจะรู้ ถ้าไม่ไปเจอกับเธอ ...เอาง่าย ๆ เธอยังจำผมได้หรือเปล่า ตอนนี้เธอโสดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ผมแค่อยากจะมาระบายอะไรบางอย่าง ชีวิตคนเราบางทีมันก็น่าขำ ถ้าซักประมาณทุ่ม สองทุ่ม ผมคงมาพิมพ์อีกเนื้อหานึง ฟูมฟายกับการที่เพิ่งอกหักแต่ ตอนนี้กลายเป็นว่า ผมพร่ำเพ้อถึงความรักในวัยเด็ก และ ความดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง หลังจากผ่านไป 20 กว่าปี
ถ้าผมโชคดีผมอยากให้รักแรกนี้ เป็นรักสุดท้ายของผม ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว
หากยังมีวาสนา ขอให้เราได้เจอกันอีกครั้ง
