เหตุใดความเศร้าจึงทำให้เราจดจำสิ่งดีๆได้

ยอมรับเถอะว่าไม่มีใครชอบความเศร้าหรอก ส่วนฉันเดาว่าทุกคนก็อยากจะมีความสุขกันทั้งนั้นแหละ บางครั้งมุมมองในชีวิตของฉันก็มาจากสถานที่แปลกๆและแม้ว่าบทเรียนนี้จะไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับฉันแต่ฉันก็อยากอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ

ความโศกเศร้าย่อมเกิดขึ้นกับพวกเราทุกคน

ความเศร้าไม่ได้อยู่แค่ในการ์ตูนแต่มันเกิดขึ้นในชีวิตจริงของเราด้วย คนที่ฉันรู้จักบอกว่าปัญหานี้น่ากลัวมากจนกลายเป็นฝันร้ายของพ่อแม่อย่างแท้จริง การต่อสู้และจัดการกับความไม่แน่นอนในอนาคตสามารถทำร้ายใครบางคนได้แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนไว้เป็นอย่างดี ความรู้สึกไร้ค่าและหมดสิ้นหนทางเป็นสิ่งที่ทรมานเหลือทน แม้ว่าฉันจะไม่เคยประสบกับตัวเองมาก่อนแต่สุขภาพของเด็กจะทำให้คุณต้องใส่ใจกับเรื่องนี้ เพื่อนๆของฉันต้องทนทุกข์กับอาการหมกมุ่นและไร้ความสามารถในการจัดการกับชีวิตอย่างถูกต้องทั้งในที่สาธารณะและโลกส่วนตัว ความเศร้าจากประสบการณ์เหล่านั้นจะฝังลึกอยู่ในความทรงจำและเราก็ต้องต่อสู้เพื่อที่จะปลดปล่อยพวกมันออกไปและได้ค้นพบความสุขอีกครั้ง

เมื่อความทรงจำของเราได้รับการกระตุ้น

เมื่อช่วงเวลานั้นมาถึงไม่ว่าจะเป็นวันครบรอบหรือวันเกิด เราก็จะรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งที่ไม่มีคนๆนั้นอยู่กับเราที่นี่ บางครั้งการได้ยินชื่อของคนๆนั้นหรือได้ยินเสียงเพลงในวิทยุหรือแม้แต่คำธรรมดาคำหนึ่งก็อาจทำให้คุณโซเซเข้าไปในห้วงเวลาของความโศกเศร้าได้ แม้แต่ในงานศพเราต่างรู้ดีว่าคนที่เรารักได้จากไปแล้ว แต่บางครั้งเรื่องราวที่ดีที่สุดก็ถูกแบ่งปันในงานศพเนื่องจากเราได้รับรู้ข้อมูลของคนๆนั้นซึ่งทำให้เราหัวเราะไปพร้อมๆกับน้ำตา หรือเมื่อเราส่งลูกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเราจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรในบ้านไป แต่เราก็จะตั้งหน้าตั้งตารอเพื่อไปเข้าร่วมกิจกรรมของพวกเขาและเฝ้าดูจนกระทั่งดึกดื่น ซึ่งทั้งหมดนี้เราก็เคยทำมาแล้วเช่นกัน

เราจะจดจำ

เหตุการณ์เหล่านี้จะสะท้อนว่าเหตุใดเราจึงโศกเศร้าและทำให้เราต้องซาบซึ้งกับช่วงเวลาดีๆในอดีตที่จะไม่มีอีกต่อไปแล้ว เราเริ่มลืมอาการอกหักซึ่งในไม่ช้าเราก็จะเข้าใจว่าถ้าไม่มีเหตุการณ์ในวันนั้นเราคงไม่มีวันนึกถึงความทรงจำเหล่านี้ได้หรอก

เราทำทุกอย่างเพื่อรำลึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ วิดีโอ หรือการบอกเล่าเหตุการณ์ซึ่งบางส่วนอาจมีการบิดเบือนและเติมแต่งเล็กน้อย ช่วงเวลาเหล่านั้นได้กลายเป็นสิ่งที่มีค่า หลังจากนั้นฉันได้นำรูปถ่ายครอบครัวเก็บไว้ในอัลบั้มและแบ่งปันรูปถ่ายผ่านทางอินสตาแกรมหรือเฟสบุ๊ค เรามักจะฉลองเหตุการณ์ต่างๆด้วยกันมิเช่นนั้นเราก็อาจไม่มีโอกาสได้ทำ แทนที่จะจมอยู่กับความเศร้าเราควรมองหาความสุขที่เรียบง่ายที่สุดในชีวิตของเราและชื่นชมทุกวันที่เราก้าวผ่านอย่างเต็มใจ เนื่องจากเราได้ทรมานกับการสูญเสียและค้นพบตัวเองในวันที่ไม่มีใคร เราไม่มีทางเลือกนอกจากรวบรวมช่วงเวลาที่สำคัญและเกาะติดอยู่กับมัน บางครั้งความโศกเศร้าของเราอาจหมายถึงเครื่องเตือนใจและทำให้เราได้พบกับรอยยิ้มและความทรงจำดีๆที่ซ่อนอยู่ในคราบน้ำตานั้น สุดท้ายนี้เราทุกคนล้วนมีช่วงเวลาเหล่านั้นไม่สำคัญว่าจะกินเวลาสั้นยาวแค่ไหนแต่ก็ยังดีกว่าการไม่เคยมีพวกมันเลย เรารู้ดีว่าบางสิ่งที่สูญเสียไปจะกลายเป็นความทรงจำอันทรงคุณค่าและมีเพียงทางเดียวที่จะกล่าวขอบคุณได้ก็คือ..เราต้องแวะกลับไปเยี่ยมมันบ้างในบางครั้งคราว

Blogger : Michelle HommeSource : lifehack.org