เช็กความเสี่ยง! โมโนโฟเบีย โรคใหม่ของคนสังคมก้มหน้า
เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่สังคมก้มหน้า
คนกดเล่นโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะนั่งแชท เช็กโซเชียล อ่านข่าว
ฟังเพลง หรือเล่นเกม ก็ทำให้เรากลายเป็นคนติดโทรศัพท์ไปโดยปริยาย
เมื่อคนที่เสพติดสมาร์ทโฟนมากๆ จนรู้สึกขาดไม่ได้
จะกลายเป็นโรคโนโมโฟเบียโดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัว แล้วอาการที่ว่านี้คืออะไร
เราเข้าค่ายมากน้อยเพียงใด ลองมาหาคำตอบกันโนโมโฟเบีย (Nomophobia) มาจากคำว่า "no mobile phone phobia"
เป็นศัพท์ที่หน่วยงายวิจัยทางการตลาดขนาดใหญ่ (YouGov) บัญญัติขึ้นเมื่อปี
2010 เพื่อใช้เรียกอาการที่เกิดจากความหวาดกลัว
วิตกกังวลเมื่อขาดโทรศัพท์มือถือเพื่อติดต่อสื่อสาร
และอาการนี้กำลังถูกเสนอจัดเป็นโรคจิตเวชประเภทหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มวิตกกังวลงานวิจัยที่เป็นที่มาของโรคนี้ได้ทำการศึกษาผู้ใช้โทรศัพท์เคลื่อนที่
2,163 คนในสหราชอาณาจักรและพบว่า 53%
ของผู้ใช้โทรศัพท์มือถือในสหราชอาณาจักรจะเกิดอาการวิตกกังวลเมื่อพบว่าโทรศัพท์หาย
แบตเตอรี่หมด หรืออยู่ในสถานที่ที่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ อีกทั้งยังพบว่า
58% ของผู้ชาย และ 47% ของผู้หญิงที่ใช้โทรศัพท์มือถือมีอาการของ
nomophobia และในจำนวนนี้มีถึง 9% ของกลุ่มที่ศึกษา
ระบุว่ารู้สึกเครียดมากถ้าโทรศัพท์ของตนเองใช้การไม่ได้
และเมื่อให้ผู้ที่ถูกสัมภาษณ์ระบุถึงระดับของความเครียดจากการขาดโทรศัพท์มือถือนั้น
ความเครียดที่เกิดขึ้นเทียบเท่ากับความเครียดที่เกิดขึ้นก่อนวันแต่งงานหรือความเครียดระดับเดียวกับการไปพบทันตแพทย์เลยทีเดียว
อีกการศึกษาหนึ่งที่ทำในนักศึกษาวิทยาศาสตร์สุขภาพเพศชาย 547 คน พบว่า
23% มีพฤติกรรมอยู่ในเกณฑ์ที่จะถูกวินิจฉัยได้ว่าเป็น nomophobia และมีอีก
64% ที่มีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดอาการนี้ และที่น่าสนใจก็คือ 77%
ของเด็กในกลุ่มที่ถูกทำการวิจัยเช็กโทรศัพท์มือถือของตนเองบ่อยมากโดยเฉลี่ย
35 ครั้งต่อวันเลยทีเดียวจากงานวิจัยที่ทำพบว่า โนโมโฟเบียพบมากที่สุดในกลุ่มคนในช่วงอายุ 18-24
ปี โดยคิดเป็นร้อยละ 77 รองลงมาคือกลุ่มคนในช่วงอายุ 25-34 ปี
และกลุ่มที่มีอายุมากกว่า 55 ปีตามลำดับใครบ้างที่เข้าข่ายเป็นโรคโนโมโฟเบีย?
? พกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา ต้องวางไว้ใกล้ตัวเสมอ รู้สึกกังวลใจมากเมื่อมือถือไม่ได้อยู่กับตัว
? หมกมุ่นอยู่กับการเช็กข้อความจากโซเชียลมีเดีย
แอพพลิเคชั่นต่างๆ อัพเดทข้อมูลจากโทรศัพท์อยู่ตลอด
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อย แม้ไม่มีเรื่องด่วน
? เมื่อมีการแจ้งเตือนเข้ามาจากโทรศัพท์
จะให้ความสำคัญกับโทรศัพท์ในทันที ไม่เช่นนั้นจะไม่มีสมาธิ
มีความกระวนกระวายใจ จนไม่สามารถทำภารกิจที่อยู่ตรงหน้าต่อได้
? เมื่อตื่นนอนก็เช็กโทรศัพท์เป็นอันดับแรก และก่อนนอนก็ยังคงเล่นโทรศัพท์ เล่นเกมส์
? เล่นโทรศัพท์เป็นประจำในขณะที่กำลังทำกิจกรรมอื่นๆ
ในชีวิตประจำวัน เช่น ระหว่างรับประทานอาหาร เข้าห้องน้ำ ขับรถ
หรือระหว่างนั่งรอรถเมล์ ขึ้นรถไฟฟ้า เป็นต้น
? เมื่อหาโทรศัพท์ไม่เจอ จะรู้สึกตื่นตระหนกตกใจมากกว่าสิ่งของอย่างอื่นหาย
? กลัวโทรศัพท์ตัวเองหาย แม้ว่าจะวางอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้วก็ตาม
? ไม่เคยปิดโทรศัพท์มือถือเลย
? ในแต่ละวันใช้เวลาพูดคุยกับผู้คนผ่านโทรศัพท์ในโลกออนไลน์มากกว่าพูดคุยกับผู้คนจริงๆ รอบข้าง
ติดมือถือซะแล้ว ต้องแก้ไขใหม่ !
เพื่อป้องกันโรคทั้งหลาย และไม่ปล่อยให้คุณเสพติดมือถือขนาดหนักอีกต่อไป ลองมาดูคำแนะนำดีๆ เพื่อนำไปปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตัวเองกัน
? เมื่อรู้สึกเหงา
ให้หากิจกรรมอื่นหรือเพื่อนคุยแทนการใช้โทรศัพท์ เช่น คุยกับคนในบ้าน
เพื่อนร่วมงาน นัดเพื่อนเพื่อมาเจอกัน
ไม่ควรหมกมุ่นอยู่กับการสนทนาผ่านหน้าจอโทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์
ลองตั้งกฎว่าจะไม่แตะต้องโทรศัพท์มือถือภายในระยะเวลาที่กำหนด เช่น 30 นาที
หรือ 1 ชั่วโมง หากไม่มีธุระจำเป็น แล้วค่อยๆ เพิ่มเวลาให้ได้มากขึ้น
? ลองกำหนดให้ห้องนอนเป็นเขตปลอดโทรศัพท์มือถือ
แล้วพยายามทำตามให้ได้
เพื่อที่จะไม่ต้องหยิบมือถือมาเล่นทันทีตั้งแต่ลืมตาตื่น
หรือผลอยหลับไปกับมือถือที่เล่นก่อนนอน
หากลองสำรวจพฤติกรรมการใช้โทรศัพท์ของตัวเองสักนิด
แล้วจะรู้ว่าเรานั้นเข้าค่ายการเป็นโรคโมโนโฟเบียหรือเปล่า
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีความเสี่ยงต่อโรคดังกล่าวแล้ว
ให้ลองหยุดพักการใช้โทรศัพท์หากไม่มีความจำเป็น
จริงอยู่ว่าเทคโนโลยีจะทำให้คนเราใกล้กันมากขึ้น
แต่มันจะไม่ใกล้และง่ายกว่าหรอ
หากเราเริ่มต้นที่จะเงยขึ้นมาคุยกับคนตรงหน้าเสียเอง
ที่มา : www.bangkokhealth.com
