พลีชีพ เหตุใดอายุ 27 ปีแล้วจึงไม่มีแฟนซักที เชิญแนะนำตามท้องเรื่อง ^_^

ปัจจุบัน จขกท.อายุ 27 ย่าง 28 แล้วค่ะ ยังไม่เคยมีแฟน ย้ำ ยังไม่เคยมีแฟน ทีนี้ จะมาบอกเล่าประสบการณ์ว่าทำไม ถึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ และยังสตรองอยู่ได้ยังไง

ถ้าใครมาอ่านแล้วบังเอิญรู้จักเรา ก็ได้โปรดอย่าทักหน้าไมค์มานะ plz ให้หลังไมค์มาแล้วกัน เพราะจขกท.ไม่อยากเปิดเผยตัวตนต่อสาธารณะชนจะได้เขียนได้อย่างสบายใจ แล้วให้ประชนชนมาคอมเม้นต์อย่างสบายใจด้วยเช่นกันค่ะ

โอเค มาเริ่มกันเลยหลายๆคนคงแปลกใจ ว่าทำไมเกิดมา 27 ปีแล้ว ไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ ต้องมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ช่วงนี้จขกท.โดนถามบ่อย

ขอบอกว่า ก็ไม่มีอะไรแปลกกว่าชาวบ้านนะคะ ตอนเด็กๆหน้าตาจขกท.อาจจะดูไม่ค่อยได้มั้งคะ ตัวดำ ผมหยิก ฟันเหยิน lookดูเป็นคนไม่ค่อยคุย(หยิ่งๆ) และก็เป็นเด็กเรียนคนถึงไม่กล้าเข้าถึงมั้ง 555 แล้วพอโตขึ้นมา ม.ปลาย ก็บังเอิญไปอยู่โรงเรียนที่มีความเข้มข้นทางด้านการเรียนมากซะด้วย เรียกว่าเวลาทุกนาที ทุ่มเทให้การเรียนหมดเลย เรียนหนัก เรียนยากในสาย science ทั้งกิจกรรมต่างๆอีกมากมาย

(Q: แต่เพื่อนบางคนก็มีแฟนกันนะ ในช่วงวัยนั้น)  A: อ่อ ก็ประกอบกับตอนนั้นจขกท.หน้าตาบ้านๆด้วยแหละ 55 นี่คงเป็นเหตุผลหลัก

คงไม่มีหนุ่มๆคนไหนมาจีบหรอก ใช่มั้ยล้า แต่ไม่ได้คิดมากนะ เพราะตอนนั้นไม่โฟกัสเรื่องความรักเลย บอกแล้วว่าเป็นเด็กเรียน

ต่อมา พอจะขึ้นมหาลัย ก็บังเอิญ โชคดี สอบชิงทุนได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ วู้ววววทีนี้แหละ ความสนุกก็บังเกิดขึ้น เราไม่เคยไปเรียนไกลบ้านหนิ อย่างมากก็แค่อยู่โรงเรียนประจำ

แต่ตอนนั้นต้องไปเรียนไกล ก็แอบกังวลนิดหน่อยตอนแรก แต่พอเจอเพื่อน เรามีเพื่อนสนิทเกย์คนนึง นางชวนไปเรียน

ใจก็เริ่มไปละ ต้องขอบคุณนางจริงๆ ตั้งแต่ชวนไปเรียนภาษาอังกฤษและอะไรต่อมิอะไรก่อนไปเรียนต่อ

มาเข้าประเด็น ก็ที่โดนถามเรื่องแฟนเนี่ยแหละ คนก็มักจะถามว่า Q: ไปเรียนอยู่ต่างประเทศ ไม่มีหนุ่มๆฝรั่งตาน้ำข้าวมาจีบบ้างเหรอ

อย่างเราน่าจะเป็นสเป็คเค้าเลยนะ  A: อื้มมม  จริงๆก็มีคนเข้ามาคุยบ้าง แต่ก็เป็นเพื่อนๆนะ และเราไม่ค่อยไปปาร์ตี้ไหน

ใครชวนไปไหน ก็จะไม่ค่อยไป เหมือนเป็นคนปิดตัว

และกลุ่มที่เรา hang out ด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นก๊วนคนไทยในมหาลัยนั่นแหละค่ะ

ซึ่งกว่าครึ่งเป็นผู้หญิงและเพศทางเลือก ก็จะได้ feel อีก feel กันไป เช่น ไปบาร์เกย์ ร้องคาราโอเกะ ปาร์ตี้board game เล่นมาริโอ้คาร์ท กันซะมากกว่า  อย่างมาก ก็ดื่มกันเอง ไม่ได้ไปเดท ไปกับฝรั่งอะไร

ไม่รู้ดิ 4 ปีมันผ่านไปเร็วมากมาย อารมณ์เหงา อยากมีแฟน ก็มีบ้างนะ แต่ลึกๆแล้ว ไม่ได้อยากมีแฟนต่างชาติ เน้อ ด้วยคิดว่า วัฒนธรรมอะไรหลายๆอย่างมันไม่เหมือนกัน

และสุดท้ายเราก็ต้องกลับเมืองไทย ไปทำงานใช้ทุนที่เมืองไทยอยู่ดี (กลับไปค่อยหา) เลยไม่ได้โฟกัสเรื่องความรักเหมือนเดิมละค่ะ (ดูเป็นคนดี มั้ยละ แฮร่ๆ) กลับมาเมืองไทย ก็มาทำงาน และเรียนต่อเพิ่มเติมในสิ่งที่อยากรู้  ยอมรับเลยว่า ตอนนี้ก็เริ่มๆมองหาใครซักคนละ เพื่อมาเติมเต็มชีวิต

แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างงั้นเนอะ

ในสังคมที่ทำงานเรา ถึงแม้สัดส่วนผชจะเยอะกว่าผญ แต่ส่วนใหญ่ก็มีแฟนแล้ว หรือเป็นแบบที่ไม่ใช่สเป็คเรา  ถือว่าจบไป-คงหาไม่ได้จากที่ทำงาน

ในสังคมที่เรียน  ที่แรก เราไปเรียนทางด้านเฉพาะทาง ซึ่งเน้นทำวิจัย เพื่อนๆที่เรียนด้วยก็จะน้อยมากๆ ไม่ค่อยเจอใครอีกเช่นกัน

เจอแต่เพื่อนในแลป 555 ปรากฏว่าเราได้ไปสนิทกับทอมคนนึง  ซึ่งก็ไม่คิด ว่าเค้าจะมาจีบเรา ก็ดันมาจีบ เฮ้อออออ (ชั้นไม่ได้ชอบผญด้วยกันนะ แต่ปฏิเสธไปแบบนุ่มนวลคร่า ทุกวันนี้ก็เป็นเพื่อนกัน)

ต่อมา ที่เรียนที่ๆสอง  ซึ่งเป็นที่ๆกำลังเรียนอยู่ตอนนี้แหละ อันนี้ยังไม่รู้ว่าจะยังไง ขออุบไว้ก่อนนะ

คนคงถามว่า แล้วนอกจากที่เรียน ที่ทำงาน ก็ต้องเจอใครบ้างแหละ ใช่ค่ะ ก็เจอนะ

บางคนเราเจอจากในสังคมพันธิปเนี่ยแหละ จนคุยไปถึงสนิทกันแล้วก็มีนะสังคมออนไลน์เป็นโลกที่ทำให้คนรู้จักกันได้ง่ายมากขึ้น แต่จะพัฒนาไปต่อได้มั้ย ก็ต้องดูกันไปยาวๆ

เราเคยรู้จักคน 2 คนจากบนโลกออนไลน์นะ (คนละเวลา) ที่คุยจนถึงขั้นที่ เค้าขอเราลองคบดู แต่เราก็ปฏิเสธไป เพราะคิดว่ายังไม่ใช่

แล้วก็เลิกคุย เราก็ลองย้อนคิดว่า เราทำแบบนี้โหดร้ายไปหรือเปล่า คุยๆมาอยู่ดีๆ พอเค้าขอเราคบ เราก็ปฏิเสธไปและเลิกคุยจริงๆทันทีที่รู้ว่าไม่ใช่ เราควรบอกคนที่เราคุยด้วยไปแต่แรก ใช่มั้ยคะ แต่เราก็ไม่รู้หนิว่า เค้าจะคิดกับเราไปไกลแค่ไหน หรือ ความรู้สึกของเราเอง จะไปต่อได้หรือเปล่า

แต่เมื่อนาทีที่เค้า propose เราก็ตอบไปตามความรู้สึกตอนนั้น ก็เท่านั้นเอง ซึ่งนั่นคือ การปฏิเสธ ทุกๆครั้งไป

ที่ผ่านมา เราปฏิเสธคนที่มาขอคบกับเราไปแล้ว 2-3 คน ปฏิเสธคนขอจีบจริงจังบ้างไม่จริงจังบ้างอีก 7-8 คน ซึ่งไม่เยอะนะ ถ้าเทียบกับอายุเรา 27 ปี และไม่มีแฟนซักที

เรากลับมาคิดว่า จริงๆแล้ว เราอาจจะเลือกเยอะก็เป็นได้ ทั้งที่ไม่ใช่สวยเลือกได้เร้ย  เฮ้ออ

มีคนบอกเราว่าให้ลองดู แต่ทุกครั้งที่เราอยากลองดู มันก็ติดอะไรบ้างอย่าง

คนแบบที่เราชอบ เค้าก็คงไม่ชอบเรา คนที่มาชอบเรา เราก็ไม่สามารถปลื้มเค้าได้

เราชอบคนที่บุคลิกดี เก่งอย่างใดอย่างนึง เช่น ทำงานเก่ง ทำอาหารเก่ง เล่นดนตรีเก่ง หรือ เล่นกีฬาเก่ง อะไรก็ได้ (จะได้มีเรื่องให้เราปลื้ม)

จริงใจ ขี้เล่นนิดๆ อยู่ด้วยแล้วไม่เครียด (เพราะเราอยากอารมณ์ดีทั้งวัน) ที่สำคัญต้องโสดและแมน100% อายุ ไม่มากไปด้วย 25-35

ว่าแต่แถวๆนี้พอมีมั้ยคะ  5555 (โฆษณาแฝงแล้วละ)

จะถามว่า แบบนี้เราควรปรับจูนทัศนคติอย่างไร ในเรื่องความรัก เพื่อจะได้เติมเต็มชีวิตซักที  ถ้าให้รอต่อไป เกรงว่าคงจะขึ้นคานในเร็ววันนี้ เพราะอายุอีก 3 ปีก็จะเข้าใกล้ 30 แล้วค่ะ

หรือใครมีวิธีอะไรแนะนำ ในการพบเจอผู้คน ในการเปิดใจ และในการเลือกคนที่ใช่บ้างอะ  แนะนำมาจักเป็นพระคุณยิ่ง