รักครั้งนี้เริ่มต้นที่ pantip

ความรักที่พบเจอในอินเตอร์เนต มีจริงหรือไม่ วันนี้เราจะนำเรื่องราวของเราซึ่งเป็นหนึ่งในนั้นมาเล่าให้ทุกคนฟังค่ะ

ถ้าทุกคนยังพอจำกระทู้ที่สาวโสด ที่บอกวันเกิด ราศี  มาประกาศหาคู่ทางพันทิปได้ เราเป็นหนึ่งคนที่เข้าไปฝากตัวในนั้นค่ะ หลังจากนั้นไม่นานมีคนนึงทักเรามาหลังไมค์ บอกว่าชอบสาวอวบ และอยากลองคุยกับเรา

เราเริ่มคุยกันจากทางหลังไมคพันทิป ไปจนถึงไลน์ แอปแชทยอดนิยม ได้ความว่ามา เค้าเป็นหนุ่มสายไอที อายุ 35 ปี เป็นคนรักสัตว์ นับถือคริสต์ และไม่มีแฟนมาสิบกว่าปีแล้ว

หลังจากคุยกันได้หนึ่งเดือน เราสองคนก็นัดทานข้าวกัน เอาตรงๆนะคะ วันแรกที่เราไป เราไม่กล้าสั่งอาหาร เพราะเรากลัวว่าเค้าจะรู้ว่าเรากินจุมากกกกกกก เค้าเลยสั่งสเต๊กจานใหญ่มา แล้วกินกับเราสองคน วันแรกเป็นวันที่ทั้งสองคนต่างเขินกันมาก ได้แต่คุยกันนิดหน่อย พอทานอาหารเสร็จเรามานั่งคุยต่อกันในรถค่ะ เรื่องมันดำเนินไปเร็วขนาดที่ว่าเรา กอด จูบ จับ กันตั้งแต่วันแรกที่พบเจอกันเลยทีเดียว

ในการพบกันครั้งที่สอง เค้ามารับเราไปส่งที่บ้านค่ะ พอเราขึ้นรถไป เค้าบอกให้เรามองไปที่เบาะหลัง ที่นั้นมีเสื้อวางอยู่สองตัว เค้าบอกว่าเค้าซื้อมาให้เรา และเค้าก็ซื้อมาเผื่อตัวเองเหมือนกัน และอยากให้เราใส่เสื้อตัวนี้ไปเดินเที่ยวด้วยกันกับเค้า

ช่วงแรกเค้ามาหาเราที่ทำงานบ่อยมาก กลางวันว่างก็มา เย็นว่างก็มา ทำเอาเราโคตรจะมีความสุข ที่ได้ผู้ชายน่ารักขนาดนี้มาเป็นแฟน หลังจากพบกันครั้งแรกประมาณสองเดือน เราก็นัดเจอเค้าที่ห้องของเค้าตอนเย็นแทน เพื่อทีเค้าจะได้ไม่ต้องรีบเดินทางมาหาเรา และจะได้มีทีคุยกันสงบๆด้วย

เนื้อหาสนทนาทั้งหมดจะเป็นเรื่องอนาคตที่เริ่มจะวางแผนกัน เราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ดี จะย้ายไปอยู่บ้านของเค้าเมื่อไหร่ เค้าจะเข้ามาสวัสดีพ่อแม่เราตอนไหน จะมีลูกกี่คน จะเลี้ยงสัตว์อะไรบ้าง

เมื่อกันมาได้สักพัก วันนึงตอนคุยโทรศัพท์เค้าก็มาสารภาพกับเราว่า ความจริงแล้วเค้าอายุ 45 ปี ครั้งแรกที่ได้ยินเราช๊อคมากค่ะ เพราะว่ามันกลายเป็นว่าเค้าอายุห่างกับเราเกินสองรอบเลยทีเดียว เราก็ไปนั่งปรึกษาเพื่อน และพ่อแม่ค่ะ ได้คำตอบมาว่า อายุมันเป็นเพียงตัวเลข ถ้ามันโอเค เรารักกันก็ให้คุยกันต่อไป แต่ถ้าเราไม่โอเค ก็ให้หยุดและพอค่ะ

เราเลือกที่จะเดินต่อค่ะ เจอกัน คุยกัน ทานข้าวด้วยด้วยกัน แม้ทุกอย่างมันจะน้อยลง แต่เราคุยกับเค้า เค้าบอกว่างานเค้าจะเยอะเป็นช่วงๆ ถ้าผ่านช่วงนี้ไปเมื่อไหร่ เค้าจะมาทุ่มเทเวลาให้เราเหมือนเดิมค่ะ

เมื่อเวลาผ่านไป เราสองคนเรียนรู้นิสัยกันและกันมากขึ้น เค้าผู้ซึ่งเป็นคนจริงจัง เริ่มดูแลสุขภาพ แต่กับเราซึ่งเป็นคนขี้เล่น อยู่ในวัยพลุ่กพล่าน อยากกินอะไรก็กิน ทำให้เวลาคุยกันเรามันจะโดนดุนิดหน่อย ว่ากินอาหารไม่ดี ไม่ออกกำลังกาย บลาๆ

ครั้งนึงเราเครียดมาก ตอนที่กำลังนอนกอดกันเราถามเค้าว่า ถ้าเราหายไปเค้าจะทำยังไง เค้าตอบว่า"ถ้าเราหายไป เค้าจะตามหาเรา จนกว่าจะหาเราเจอ" ทำให้เราเลือกที่จะเดินต่อไปกับเค้า

จากวันแรกที่พบกัน จนผ่านมาเจ็ดเดือน เค้าเริ่มไม่ติดต่อเรา บอกเราว่าโทรศัพท์เค้ากดโทรออกไม่ได้ แต่ว่าถ้าเราโทรไปเค้ารับสายได้ ไม่มีไลน์หวานๆเหมือนตอนแรก การนัดเจอกันก็มีแต่เราเป็นฝ่ายถาม จนวันนึงที่เรานอนกอดกัน เค้ากอดเราแน่น กอดแน่นมาก... และแล้วเราก็กุมมือเค้า มองตาเค้าแล้วบอกว่า พี่คะหนูมีเรื่องอยากจะคุยด้วย ได้ไหม เค้าพยักหน้า เราเลยพูดต่อว่า ถ้าเราหายไปเค้าจะทำยังไง คำตอบที่เราได้คือ "ถ้าหนูจะหายไป หนูต้องคิดมาดีแล้ว" จากนั้นเราสองคนได้แต่ขอโทษกัน ไม่มีคำอื่นนอกจากคำว่าขอโทษ

หลังจากวันนั้นเราติดต่อพี่เค้าไม่ได้อีกเลยค่ะ พี่เค้าอันเฟรนเฟซบุ๊คเรา และไม่รับโทรศัพท์เรา เราได้ส่งข้อความไปบอกเค้า เล่าความรู้สึกทั้งหมดที่เรามี เราบอกว่านิสัยเราต่างกันเกินไป เราไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เมื่ออยู่กับเค้า เราขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

เรื่องราวของเราก็มีทั้งหมดเท่านี้ค่ะ แม้จะจบอย่างไม่สวยงาม แต่เราก็ขอบคุณที่เค้าเข้ามาให้ความทรงจำดีดีกับเราค่ะ

สุดท้ายนี้ ถ้าพี่เค้ามาอ่าน เราอยากจะขอโทษพี่มากๆนะคะ เราอยากจะเป็นน้องสาวที่พูดคุยกับพี่ได้ทุกเรื่อง แต่พี่คงไม่อยากได้น้องสาวแบบเรา ถ้ายังไงเราขอให้พี่เจอคนดีดี และรักพี่มากๆนะคะ