แบ่งปันประสบการณ์ความรัก (ที่ไม่ได้คบกัน) แต่ดันเป็น " ความทรงจำที่มีความสุข "

สวัสดีครับ ^^ ออกตัวก่อนเลยนะครับ  ว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม  ผิดพลาดประการใด ขอ อภัยมา ณ ที่นี้เลยนะครับ

ชื่อของตัวละครทั้งหมดเป็นชื่อสมมุตินะครับ เพื่อไม่ให้กระทบชีวิตจริงนอกโลกโซเชี่ยล ของบุคคลที่ถูกกล่าวถึง (รวมถึงตัว จขกท.เองด้วยTT)

อ้ออ ลืมแนะนำตัว .. เรียกผมว่า ธีร์ นะครับเอาล่ะ   ได้ฤกษ์ ได้ยามเสียที  เริ่ม !!!......

ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ สิบเอ็ดปีก่อนหน้านี้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อตอนผมอายุประมาณ 15-16 ปี ...

ตอนนั้นผมอยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่ ม.3 เพื่อรอ ขึ้น ม.4 ครับ กิจกรรมช่วงปิดเทอมก็ไม่ต่างจากคนทั่วไปเท่าไหร่ครับ มีเที่ยว ดูหนัง เล่นเกม เย็นมาก็มีเตะบอลบ้าง  แต่กิจกรรมที่ผมและเพื่อนๆชอบมากๆในตอนนั้น คือ ว่ายน้ำครับ ในทุกๆอาทิตย์ พวกเราจะนัดรวมตัวกันไปว่ายน้ำที่สระแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากหมู่บ้านสักเท่าไหร่  เป็นประจำแทบทุกอาทิตย์ครับเนื่องด้วยสระที่พวกผมไปว่ายกันนั้นเป็นสระเล็กๆ ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เด็กเล็กๆที่มาเรียนว่ายน้ำที่สระ (นอกจากพวกผมที่ไปเป็นตัวทำลายความสงบ) บรรยากาศก็แบบเดิมๆ เหมือนทุกๆวันจนกระทั่งวันหนึ่ง !!!ใช่แล้วครับ วันนี้ ทุกอย่างแปลกไปจากที่คุ้นเคย ... เพราะวันนี้ มีเธอคนนั้น อยู่ที่สระนั้นด้วย !!ตอนที่พวกผมมาถึงสระ ก็ไปเตรียมตัวเปลี่ยนชุด เหมือนทุกๆครั้งที่มา จู่ๆมีเพื่อนคนนึง เดินมากระซิบกับทุกๆคนว่า " เห้ยๆๆ วันนี้มีสาวด้วยเว่ย ! "  เพื่อนผมบางคนก็กระดี๊กระด๊ารีบแต่งตัวออกไป ผมเองตอนนั้นรู้สึกเฉยๆ เพราะคิดว่า ปกติก็เห็นแต่เด็กๆตัวเล็กๆ มาเล่นที่นี่ตั้งนาน ไม่ยักจะเห็นสาวที่ไหนมาสักคน ก็เลยไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก และเดินออกจากห้องน้ำมาเป็นคนสุดท้าย..พอเดินออกมาถึงสระเท่านั้นแหละครับ!! โอ๊ย ย ย แม่เจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ย!! ผมนี่แทบอยากจะเดินสะดุดขาตัวเองแล้วเอาหัวโขกขอบสระให้มันรู้แล้วรู้รอดไป โทษฐานที่ไม่รีบออกมาเจอ แม่ยอดขมองอิ่มคนนี้  (นี่ก็เกินไป ..)

เธอเป็นสาวผมบ๊อบ ผิวขาว ตัวเล็กๆ ปากนิด จมูกหน่อย  น่ารักๆ คนหนึ่ง และยิ่งดูน่ารักเข้าไปอีกเท่าตัว เพราะเธอนั่งอยู่ในโซนน้ำตื้นที่มีไว้สำหรับเด็ก (และคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น555)   จังหวะที่ผมเดินเข้ามา ผมคงจ้องหน้าเธออย่างโจ่งแจ้งไปหน่อยมั้งครับ มันเลยทำให้เธอรู้ตัว เธอจึงส่งยิ้มให้ตามมาารยาท แล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนเธออีกคนที่มาด้วยกัน..

เราทั้งคู่ต่างแยกกันเล่น ผมก็ไปเล่นกับเพื่อนๆผม เธอก็อยู่ในส่วนของเธอ และแน่นอนครับ ผมแอบมองเธออยู่ตลอด และบางครั้งก็รู้สึกว่าเธอก็มองมาทางพวกผมเหมือนกัน  ( สกิลมโนขั้นสุด)  แล้วก็เพราะความมโนไปเองของผมนี่แหละครับ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด..

ผมเข้าไปคุยกับเธอ ... ใช่แล้วครับ.. ผมไปคุยกับเธอจริงๆ ( มั่นหน้ามั๊ยล่ะ 555)  ซักไซ้ไล่เรียงจนรู้ว่าเธอชื่อ " ก้อย " เธออัธยาศัยดีมากๆ (หรือเพราะตอบไปตามมารยาทก็ไม่รู้ 55)  เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป จนถึงเวลาที่เธอจะกลับ เธอก็เอ่ยปากขอตัว จังหวะนั้น ความคิดผมสั่งว่า รอไม่ได้แล้ว ถ้าปล่อยไป จะไม่ได้เจอเธออีกเลยนะ  ผมจึงขอเบอร์โทรเธอครับ!! แล้วเธอก็ใจดีให้มาเสียด้วย ( ให้มันได้อย่างนี้ สวรรค์เปิดทางตูแล้วเว่ยย555)แล้วเธอก็กลับไป พวกผมเองก็เล่นกันต่ออีกสักพักก็พากันกลับครับ.....

แน่นอนครับ ได้เบอร์ " ก้อย " มาแล้ว จะไม่โทรหาได้อย่างไร . .ผมโทรหาเธอ คิดในใจ เธอให้เบอร์มั่วมาป่าวว้าาา

"ตู๊ด   .. ตู๊ด. . .. ตู๊ด   ฮัลโหลสวัสดีค่ะ "เสียงเธอ!!! เสียงเธอจริงๆด้วย มือถือในมือผมนี่สั่นเลยครับ ถามกลับไปว่า.. ( คร่าวๆนะมันนานมากแล้ว )" นี่เบอร์ก้อยใช่ไหมครับ "" ใช่ค่ะ นี่ใครคะเนี่ย "" อ๋อ ผม ธีร์ ที่เจอกันที่สระวันนั้นไงครับ "" อ๋อค่ะ ว่าไงคะ "บลาาๆๆ ( จำเนื้อหาสายแรกที่คุยไม่ได้ละ 555)

หลังจากนั้นเราก็คุยกันบ่อยขึ้นครับ แทบจะทุกวันก็ว่าได้ แอดเฟรนด์ HI5 FACEBOOK กันเรียบร้อย อิอิได้ มา ก็ส่องสิครับ (ผมไม่แน่ใจว่าตอนนั้นเป็น HI5อยู่หรือว่าเป็นFACEBOOKแล้ว เพราะมันอยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่าน)ผมได้เห็นรูปเธอกำลังซ้อมดนตรีอยู่ น่าจะเป็นห้องวงโยธวาทิตของโรงเรียนเธอ แต่เอ๊ะ ทำไมบรรยากาศมันคุ้นๆ เลื่อนไปเรื่อยๆ ก็เห็นอาจารย์คนคุมวง " เห้ย นี่มัน ครู . .. . .นี่หว่า "ลืมบอกไปครับ ผมเอง ก็เป็นเด็กโยธวาทิตเหมือนกันครับ และ ครูควบคุมวงของผมก็สนิทกับครูในรูปของเธอท่านนั้น และด้วยความที่ครูทั้งสองฝ่ายสนิทกัน เวลามีงานของวงสตริงคอมโบลูกทุ่ง ด้วยความที่วงโยฯของผมก็เป็นวงชายล้วน ก็ต้องไปขอความช่วยเหลือ ขอแดนซ์เซอร์จากวงของเธอบ้าง หยิบยืมเครื่องดนตรีกันบ้าง ไปเล่นงานเดียวกันก็เคย ( นอกเรื่องนิด ครูทั้งสองท่านสนิทกันมากๆๆ ถึงขนาดแต่งเพลงให้เด็กวงคอมโบร้องแก้เพลงกันไปมาด้วยนะ 55)

. . น่าแปลก . . ทำไมผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน หรือผมไม่ได้ใส่ใจ หรือว่าเธอพึ่งเข้าวง? พลาดได้ไงเนี่ย..

อย่างที่บอกครับ เราคุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ จนสนิทกันในระดับหนึ่ง จนมาถึงวันที่ โรงเรียนเธอจัดงานปัจฉิมนิเทศ (เป็นงานปัจฉิมของรุ่นน้องของผมกับเธอปีหนึ่ง) เธอก็ถามผมว่าจะมาป่าว ผมก็ตอบไปว่าไม่รู้จักใคร ไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหน เธอก็บอกว่า " ก็รู้จักก้อยนี่ไง จะได้มาเจอกันด้วย  จะมามั๊ยคะ? " ผมตอบไปว่า " ธีร์ก็อยากเจอก้อย แต่ไม่รู้ว่าก้อยอยากเจอกันมั๊ย "  ในตอนนั้นผมคิดว่ารู้ตัวแล้วครับ ว่าผมชอบเธอเข้าให้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าบอก

ตู๊ด ..ๆๆ . . . เธอตัดสาย  . .  .  ผมนี่ใจเสียเลย . . สักพักก็มีข้อความเข้ามา ใจความว่า" ไม่ใช่แค่เธอที่อยากเจอกัน ฉันก็อยากเจอเธอ " นั่นเป็นครั้งที่สองที่เราได้เจอกันครับ..

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่กล้าบอกความรู้สึกให้เธอได้รับรู้ แต่ผมก็เชื่อว่าเธอน่าจะรู้ดี..

จนกระทั่งผมได้ข่าว ว่าเธอมีแฟนครับ ผมนี่ได้แต่ด่าตัวเองว่าทำไมไม่รีบบอกไป ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ม.5ได้แล้วมั๊ง   ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธตัวเองทั้งอยากรู้ว่าหมอนั่นเป็นใคร และแน่นอนครับ ผมสืบจนรู้ ..." เขา " คนนั้นคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนผมเอง เขาชื่อ ก้องครับ เขาย้ายไปเรียนที่โรงเรียนเธอ ตอนม.6  และด้วยความใกล้ชิด เขาและเธอจึงรักกัน ..( หงอยไปสิผม).......

ก้อยก็ยังไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

แต่ด้วยความที่ก้อยเองก็คงไม่ได้คิดอะไรกับผมแหละ เราโทรคุยกันเหมือนเดิม แต่อาจไม่บ่อยเหมือนที่ผ่านมา จนผมปากพล่อยพูดออกไปว่า" นี่มีแฟนไม่คิดจะบอกกันเลยน้าาาา "" อ้าวรู้ได้ไงเนี่ย " ก้อยถาม" มีคนมาบอกน่ะ เค้าชื่ออะไรเหรอ " ( แกล้งถามทั้งๆที่รู้เต็มอก )" ชื่อก้อง รู้จักป่าว เค้าเคยเรียนที่โรงเรียนธีร์นะ "" อ่อ พี่ก้องอะเหรอ รู้จักสิ "" อื้ม " หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนเรื่องคุย .. .   ผมพยายามตัดใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปหาก้อย บ้างครั้งก้อยก็โทรมาบ้าง แต่ก็นับครั้งได้. . .จนเรื่องของผมคงไปถึงหูพี่ก้อง..

วันนั้น เบอร์ก้อยโทรเข้ามา ผมรับสาย" ว่าไง " " นี่ธีร์ ใช่มั๊ย "ครับ คนที่โทรมาคือพี่ก้อง" ครับพี่ ว่าไง " " ธีร์ เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน งั้นพี่จะไม่อ้อมค้อมนะ พี่ถามอะไรหน่อย ""  ครับ ว่าไงพี่ " ในใจภาวนาขอให้ไม่ใช่เรื่องก้อย" ธีร์ชอบก้อยใช่ปะ " จุกสิประโยคนี้..   แต่ผมก็คนจริงพอ.." ครับพี่ ผมชอบก้อย ชอบมากด้วย "" ทำไมธีร์ทำแบบนี้วะ  เราก็รู้จักกันมานาน "" พี่จะให้ผมทำไงอะ ก็มันชอบไปแล้ว "  ... . " พี่ขอเถอะว่ะ คนนี้พี่รักมากจริง ๆ ธีร์น่าจะเห็นใจคนมาก่อนบ้างสิ "  ( เหยดดด พูดมาได้  ผมมาก่อนพี่ ชอบก่อนพี่อีก แต่ก็ได้แค่คิดในใจ)" ให้ผมตอบตอนนี้ ผมคงตอบไม่ได้อะพี่ เอาเป็นว่า ผมจะพยายามนะ "   ... แล้วผมก็ตัดสาย ...หลังจากนั้น ผมกับก้อยก็เริ่มคุยกันน้อยลง จนเงียบหาย. .

...........

จนเวลาผ่านไปอีก ผมทราบข่าวว่า ครูที่คุมวงที่โรงเรียนเธอท่านเสียแล้ว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดไปที่เบอร์เธอ . . ขอเถอะขอให้เธอยังใช้เบอร์เดิม

แล้วเธอก็รับสายจริงๆครับ แต่ครั้งนี้เราคุยกันในความรู้สึกที่ต่างจากก่อนๆ เราคุยกันเรื่องงานศพ ของคุณครูท่านนั้น แล้วก็วางสาย เราต่างคนต่างไปงานโดยที่ไม่ได้เจอกัน ...จนวันหนึ่งเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง โดยบังเอิญ และนั่นเป็นครั้งที่สามที่เราเจอกัน  และผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยจนถึงวันนี้ ...

.... ......

ทุกวันนี้ เรายังเม้น กดไลด์ให้กันในเฟสบ้าง พอโตขึ้น ผมก็เข้าใจคำว่า รักในวัยเด็กมันเป็นยังไง  ความจริงแล้ว ในตอนนั้นผมอาจไม่ได้รักชอบเธอในแบบหนุ่มสาวเลยด้วยซ้ำ มันคงเป็นการชอบที่จะได้คุยกับใครคนหนึ่งเพียงเพราะว่าคุยแล้วสบายใจ คุยด้วยแล้วมีความสุข อย่างที่เค้าชอบพูดกันว่า" กับคนบางคน ไม่ได้ถูกสร้างมาให้เป็นคู่ชีวิตกับเรา แต่เขาถูกสร้างมา เพื่อเป็นความทรงจำดีๆส่วนหนึ่งในชีวิต " ผมดีใจที่มีก้อยเป็นส่วนหนึ่งที่เข้ามาสร้างความทรงจำดีๆในชีวิตผม ได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน  ตอนนี้ ผมเองก็มีแฟนแล้ว ผมรักเค้ามาก  และแฟนผมก็ทำให้ผมรู้จักคำว่าคู่ชีวิตที่พร้อมทุกข์สุขไปกับเรา มันเป็นยังไง. .. .  มันต่างจากความรู้สึกที่ผมมีต่อก้อยในตอนนั้นยังไง ..สำหรับก้อยเองเท่าที่ผมเข้าใจ ก็น่าจะมีแฟนแล้ว และคงรักกันไม่น้อยกว่าคู่ผมหรอก

แน่นอนครับ เมื่อถึงงานแต่งผมกับแฟนเมื่อไหร่ ผมต้องชวนก้อยมาให้ได้  ^^