การมีสามีเห็นแก่ตัว เป็นการตกนรกทั้งเป็น

มันเป็นความอึดอัดใจในชีวิตครอบครัวของเรา อยากเล่าประสบการณ์ให้ฟังค่ะ เรากับสามีอยู่มาด้วยกัน 16 ปีแล้ว เรามีลูกด้วยกัน 1 คนค่ะ ตอนนี้มีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว แต่ชื่อบ้านยังเป็นชื่อสองคนร่วม ก็คือชื่อพ่อสามีกับชื่อสามี ซึ่งเราเคยแย้งกับสามีเราแล้วว่าในเมื่อเราส่งค่างวดบ้านหมดแล้ว ทำไมถึงไม่เปลี่ยนชื่อเจ้าของบ้านเป็นของเราสักที สามีก็ด่าเรา หาว่าเราอยากได้สมบัติ ลืมเล่า..ตอนเราซื้อบ้านพ่อสามีท่านให้เรายืมเงินสดซื้อ ท่านบอกว่าเสียดายค่าดอกเบี้ย ส่งไปถึงแค่ครึ่งเดียวพอ อีกครึ่งจะช่วยออก พอเราส่งค่างวดบ้านไปถึงครึ่งนึงท่านก็ไม่มีท่าทียังไง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เราก็ไม่ซีเรียส ส่งบ้านเองจนหมดทุกบาททุกสตางค์ จนเวลาผ่านมาจนถึงทุกวันนี้เค้ายังไม่เคยพูดเรื่องโอนเปลี่ยนชื่อบ้านเลย ยังเป็นชื่อคู่พ่อกับลูกอยู่ เราซื้อบ้านตอนนั้นเรายังไม่ได้จดทะเบียนกับสามี เรารู้ว่ายังไงเราก็ไม่มีสิทธิในบ้านเลย ทั้งๆที่เราก็ทำงานด้วยน้ำพักน้ำแรงส่งบ้านจนหมด แต่เราก็ไม่ได้คิดมากเรื่องนี้มานานแล้ว ปล่อยเค้าเถอะ เรามาแต่ตัวเราก็ไปแต่ตัวอยู่แล้ว เราไม่ยึดติด พยายามคิดในแง่ดี แต่..ความเห็นแก่ตัวของสามีเราเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกวัน เราเชื่อว่าทุกคนต่างก็มีข้อบกพร่องในตัวเอง เราก็มี แต่ในส่วนของสามีเรา เขาถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ สอนให้เห็นแก่ตัว(ครอบครัวคนจีน) ทุกวันนี้เค้าเก็บบัตร ATM ของเรา ไม่ให้เราใช้เลยแม้แต่บาทเดียว ให้แค่ค่ากินข้าวเท่านั้น(แค่มื้อเที่ยง..เช้าเขาจะไปกินข้าวบ้านป๊ากับแม่ของเขา..เย็นก็ไปกินด้วยกัน) ซึ่งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เราไม่เคยได้ใช้เงินส่วนตัวเลยแม้แต่บาทเดียว อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ อยากไปเที่ยวไหนก็ไม่เคยได้ไป เขาเป็นคนไม่ชอบเที่ยว แต่เราก็พยายามอดทนอย่างสุดๆ เราคิดแค่ว่าเรามีลูก เราต้องอดทน เพราะเขาเก็บเงินของเรา..เขาก็ไม่ได้เอาไปใช้นี่ เราคิดแบบนี้ บางครั้งเราก็นึกสงสารลูกเรา เขาต้องใส่เสื้อผ้าเก่าๆ อยากได้ของเล่นอะไรก็ไม่เคยได้เหมือนเด็กคนอื่น กระทั่งขนมที่อยากกิน ขอเงินพ่อของเขาก็ไม่ค่อยจะให้ลูก ล่าสุดเรามีรายได้พิเศษ เก็บได้จากส่วนตัวไม่รวมเงินเดือน ลูกของเราอยากไปเที่ยวสวนสนุก เราก็พาลูกเราไป แต่ด้วยเงินมีไม่มาก จึงเอ่ยปากขอเงินจากสามี เผื่อขาดเผื่อเกิน เขาก็ไม่ให้แม้แต่บาทเดียว แถมยังตรวจนับเงินของตัวเอง คิดว่าเราจะขโมยเงินเอาไปเที่ยว เราว่ามันการกระทำที่น่าเกลียดมากๆ ไม่ให้เงินแถมดูถูกเราว่าเราจะเอาเงินจากไหนไป และคิดว่าเราขโมยเงินส่วนรวมไป เรารู้สึกแย่นะแต่ เราก็ไม่แคร์ พาลุกเที่ยวด้วยงบที่เรามี ขอแค่ลุกได้มีความสุขก็พอ ระหว่างที่เราพาลูกไปเที่ยว รู้มั้ย..เกิดไรขึ้น สามีเราซื้อรถบิ้กไบท์ค่ะ ซึ่งเราเคยพูดกับเขาตั้งหลายครั้งแล้วว่ามันไร้ประโยชน์ ลูกนั่งด้วยก็ไม่ได้ เราไม่โอเคถ้าจะซื้อ เพราะเงินหามาด้วยกัน จะซื้ออะไรก้ต้องปรึกษากัน สามีเราบอกเราว่าตกลงซื้อแล้ว เราก็ได้แต่อึ้ง พูดไม่ออก แต่ทำไงได้ ได้แต่ก้มหน้ารับไป ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่เคยเปลี่ยนนิสัยเห็นแก่ตัวเลย เก็บเงินไว้คนเดียว เขาอยากกินอะไรก็ได้กิน หนังก็จะดูเฉพาะเรื่องที่ตัวเองอยากดู อยากทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจ บางครั้งเราอยากเดินออกมา แต่เรากลัว กลัวจะไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกคนเดียว  เราเหนื่อยใจกับความเห็นแก่ตัวของสามีมาก เขาไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ บางครั้งเรานั่งร้องไห้คนเดียว มันสุดจะกลั้นจริงๆกับชีวิตที่เลือก มีคนเคยบอกเราจงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองเลือก และอดทน ทุกวันนี้เราอดทนนะ ท่องคำว่าครอบครัว มองหน้าลูกตลอด สงสารเค้าจับใจ เราไม่โกรธใครหรอกนะที่สมเพชชีวิตของเรา ขนาดตัวเราเองยังสมเพชเลย เราเลือกของเราเอง  เราแค่หวังว่าสักวันเราจะเข้มแข็งพอ ที่จะเดินออกมา จริงๆปัญหาครอบครัวของเรามีมากกว่านี้ เราขอเล่าแค่เพียงส่วนหนึ่งละกัน ยิ่งเล่ายิ่งสมเพชชีวิตตัวเอง ไม่มีสิทธิมีเสียง ไม่ได้ใช้แม้กระทั่งเงินที่หามาด้วยหยาดเหงื่อของตัวเอง น่าสมเพชจริงๆ