ศึกชิงข้าวหลามหนองมน!!!สก๊อยว้าวุ่นงานนี้หน้าหงาย ฉุนคู่กรณี งัดแม่ไม่มวยไทยซัดแหลก รู้ถึงหูตำรวจแล้ว งานนี้เรียกโง่สาธารณะ

วันที่ 23 มี.ค.60 ในเพจ Social Hunter โพสต์ข้อความพร้อมคลิป ระบุว่า?

เคสนี้ตำรวจ มาขอข้อมูลจากกูไปแล้วละ แล้วกูก็ให้ไปแล้ว ที่อยู่พร้อมเบอร์แบบนี้กูเรียกโง่สาธารณะ !!ลาก่อยยยยยยยย !!!!!

เจตนา หมายถึง ผู้กระทำได้กระทำโดยประสงค์ต่อผล หรือเล็งเห็นผลว่าการกระทำของตนจะเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจของผู้อื่นซึ่งในประมวลกฏหมายอาญานั้นได้วางหลักในชัดเจนมาตรา 295 วางหลักว่า ผู้ใดทำร้ายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กาย หรือจิตใจของผู้อื่นนั้น ผู้นั้นกระทำความผิดฐานทำร้ายร่างกาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับ

แล้วเหตุใดกลุ่มคนเหล่านั้นจึงเข้าใจว่าการทำร้ายร่างกายมีโทษเพียงเสียค่าปรับ 500บาท?? ที่พวกเขาเข้าใจเช่นนั้นเป็นเพราะดังจะอธิบายต่อไปนี้

ในประมวลกฏหมายอาญายังมีอีกมาตราหนึ่งที่วางหลักเกี่ยวกับเรื่องการทำร้ายร่างกาย คือ มาตรา 391 ซึ่งองค์ประกอบของมาตรานั้นเหมือนมาตรา 295 เกือบทุกประการยกเว้นในส่วนที่ว่า มาตรา 391 นั้นคือ การทำร้ายแต่ยังไม่ถึงขั้นเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ซึ่งความผิดตามมาตรา 391 นี้จัดเป็นความผิดลหุโทษนั่นเอง

มาตรา 391 วางหลักว่า ผู้ใดใช้กำลังทำร้ายผู้อื่นไม่ถึงกับเป็นเหตุให้เกิด อันตรายแก่กายหรือจิตใจ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน หรือปรับไม่เกินหนึ่งพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

จะเห็นได้ว่าทั้งสองมาตรานี้วางหลักในเรื่องของการทำร้ายร่างกายผู้อื่นด้วยกันทั้งคู่ ประเด็นที่ต้องพิจารณาต่อมาก็คือ แล้วทั้งสองมาตราต่างกันอย่างไร?

ข้อแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดของทั้งสองมาตราก็คือ ผลของการกระทำที่จะเป็นความผิด กล่าวคือ มาตรา 295 จะต้องเป็นการทำร้ายให้ได้รับ "อันตรายแก่กายหรือจิตใจ" แต่มาตรา 391 การกระทำ "ไม่เป็นเหตุให้เป็นอันตรายแก่กายหรือจิตใจ"นั่นเอง

แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าผลของการกระทำที่จะเป็นความผิดนั้น เป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจหรือไม่?

ในประเด็นนี้ เรามีวิธีพิจารณาง่ายๆดังจะอธิบายผ่านสถานการณ์สมมุติว่ากรณีดังต่อไปนี้เป็นความผิดฐานทำร้ายร่างกายหรือไม่?นาย ก. ต่อยหน้านาย ข.อย่างแรง เป็นแผลฟกช้ำ รักษา 3 วันหายนาย ก. ต่อยหน้านาย ข.อย่างแรง ทำให้นาย ข.ตกใจสลบไป ชั่วครู่ก็ฟื้นหายเป็นปกตินาย ก. ใช้มีดสปาต้าร์ แทง ข.เข้าที่น่องขา 1 ครั้ง เป็นแผลลึก 1เซนติเมตร มีโลหิตไหลนาย ก. ใช้ท่อเหล็กฟาดใส่ดั้งจมูกของ ข. ทำให้ภายในโพรงจมูกเกิดเป็นแผลเลือดกำเดาไหลกรณีที่ นาย ก.มีความผิดฐานทำร้ายร่างกายหรือไม่เพียงใดมีดังนี้การที่ใบหน้านาย ข.เป็นแผลฟกช้ำ รักษา 3 วันหาย ยังไม่ถือว่าถึงขั้นเป็นอันตรายแก่กาย นาย ก. จึงมีความผิดฐานใช้กำลังทำร้ายผู้อื่นโดยไม่ถึงกับเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ตามมาตรา 391การที่นาย ข. ตกใจสลบไปเพียงชั่วครู่ ยังไม่ถึงขนาดถือว่าเป็นอันตรายแก่จิตใจ นาย ก. จึงมีความผิด ตามมาตรา 391บาดแผลที่นาย ข. ได้รับนั้นถือว่าถึงขั้นเป็นอันตรายแก่กายแล้ว นาย ก. จึงมีความผิดตามมาตรา 295การที่นาย ก. ฟาดนาย ข.จนเลือดกำเดาไหลนั้น ถือว่าถึงขนาดเป็นอันตรายแก่กายแล้ว นาย ก. จึงมีความผิดตามมาตรา 295 (ดั้งหักถือว่าเป็นอันตรายแก่กาย ถ้าแค่เลือดกำเดาไหล ถือว่ายังไม่เป็นอันตรายแก่กาย เข้า 391)กล่าวโดยสรุปเพื่อให้เข้าใจอย่างง่ายก็คือ หากการทำร้ายนั้นส่งผลอันตรายหรือถึงขั้นมีบาดแผล เกิดรอยฉีดขาดและโลหิตไหล ถือว่าเป็นเหตุอันตรายแก่กายแล้วนั่นเอง

เมื่อทราบถึงข้อแตกต่างของมาตราทั้งสองแล้วและเกณฑ์ในการพิจารณาถึงผลของการกระทำความผิดแล้ว ประเด็นที่ต้องพิจารณาต่อมาคือ ในกรณีการทำร้ายร่างกาย อ.วรเจตน์ นั้น เข้าข่ายความผิดฐานทำร้ายร่างกายตามมาตรา 295 หรือ ?มาตรา 391?

จากสถานการณ์พิเคราะห์แล้วได้ความว่า คนร้ายทั้งสองได้ระดมต่อยไปยังใบหน้าของอาจารย์วรเจตน์ จนถึงเกิดเป็นรอบฟกช้ำลายรอยและเกิดแผลในโพรงจมูกจนเลือดกำเดาไหล และเกิดการกระทบกระเทือนในหูชั้นใน เมื่อพิจารณาจากองค์ประกอบความผิดแล้ว ฝาแฝดทั้งสองได้มาดักรออาจารย์วรเจตน์อยู่เป็นเวลาพอสมควร แสดงให้เห็นว่าฝาแฝดมีเจตนาชัดเจนที่จะทำร้ายร่างกายอาจารย์วรเจตน์และประสงค์ต่อผลหรือเล็งเห็นผลว่าการกระทำดังกล่าวจะเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายและจิตใจของอาจารย์ และการทำร้ายดังกล่าวนั้นก็ถึงขนาดเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายและจิตใจของอาจารย์วรเจตน์ด้วยเช่นกัน เมื่อพิเคราะห์จากองค์ประกอบทั้งหมดแล้ว ฝาแฝดทั้งสองจึงมีความผิดจริงตามมาตรา 295 แห่งประมวลกฏหมายอาญานั่นเอง

ดังนั้นจากคำกล่าวของคนกลุ่มหนึ่งที่ว่า "ทำร้ายร่างกายเสียค่าปรับแค่ 500บาท" ก็อาจจะไม่จริงเสมอไปในทุกกรณีนั่นเอง