เรื่องมันเกิดไวเกินไป เป็นที่มาของเหตุผลที่ว่าสับสนว่าอยากมีเราหรืออยากอยู่คนเดียว ?

เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักแบบงงๆของเราเฉยๆ *ด่าได้แต่อย่าแรง* เราขอใช้นามสมมุติว่าฝ่ายชายชื่อ วี นะคะ ปล.ไอดีนี้เรายืมเพื่อนมานะคะ เรากับวีเริ่มต้นความสัมพันธ์มาไม่สวยเท่าไหร่หรอกค่ะ มันเริ่มจากคุยเล่นๆกันในขณะที่วีมีแฟนแล้ว จนวีเลิกกับแฟนแล้วมาคบกับเรา ก่อนเขาจะเลิกกันวีขอเวลาไปจัดการเรื่องแฟน 1 ปี แต่เขาใช้เวลาแค่ 3 วัน เขาพูดดีมากเหตุผลร้อยแปดพันเก้าว่าอยากอยู่กับเรา อยู่กับเราแล้วรู้สึกดี พูดดีกับเรามากๆ วีบอกว่ากับแฟนตอนนี้คือทนมาเป็นปี มันไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ได้รักแล้ว จะเลิกก็สงสารแต่ตอนนี้คิดว่าควรปล่อยได้แล้ว จากนั้นเรากับวีก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาเรื่อยๆ เราก็รู้สึกผิดมากนะคะที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราพูดกับตัวเองเสมอว่าที่ทำมันไม่ถูกแต่เราห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ดูมันหน้าตื่นเต้นดี เราก็ไม่มีแฟนมาเกือบปี วีเขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดี ดูเป็นคนดีอ่ะ ก็เลยหลงไป จนเวลาผ่านไปไม่ถึงเดือนเราก็คบกันค่ะ แต่ความสัมพันธ์มันไม่ได้ราบรื่นหรอกนะ มีปัญหาหลายๆเรื่องมากเช่นแฟนเก่าเขาเฮิร์ทหนักมากยังคอยตามวีอยู่ เราก็ทำอะไรไม่ได้ก็สงสารเขาด้วย สงสารตัวเองด้วยที่ต้องมาเจอกับปัญหาที่แก้ไม่ได้จริงๆ แรกๆก็จะสู้แต่คิดๆไปคนเรามันก็เจ็บเป็นธรรมดา เราก็ไม่ได้ได้เขามาอย่างถูกต้อง พูดกันเสมอว่าจะผ่านมันไปให้ได้ ถ้าผ่านเรื่องต่างๆไปได้รักเราจะดี วีเขาก็อยู่ข้างเรานะคะ เขาปกป้องเราตลอด บอกเสมอว่ายังไงก็เลือกเราอยู่แล้ว อีกปัญหาคือเรื่องเพื่อน ก็คิดแก้ปัญหาด้วยกันแล้วว่าจะทำยังไง เออ พอคบกันมาได้แค่เดือนกว่าๆเองค่ะ ปัญหาที่แท้จริงก็เกิดขึ้น วีเปลี่ยนไปมากๆ เริ่มไม่ตอบแชทไลน์ หายไปทั้งวัน เริ่มพูดกับเราว่าถ้าวีไม่อยู่เราจะอยู่ได้มั้ย ถ้าเราเลิกกันเราจะเกลียดวีมั้ย ถ้าวันหนึ่งเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วจะเป็นยังไง เราใจเสียมากๆ คืนสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันเรากอดเขาแน่นมากเพราะรู้ว่าวันสุดท้ายแน่ๆ และสุดท้ายเขาก็มาพูดกับเราว่า ตอนนี้สับสนไม่แน่ใจว่าอยากอยู่คนเดียวหรืออยากมีเรา วีไม่ได้มีคนอื่นนะ ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น ความสัมพันธ์ของเรามันเกิดขึ้นไวเกินไป เราเสียใจไม่คิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้ เลยบอกเลิกไปเลยว่าถ้าวีรักเราวีจะไม่สับสน เราไม่อยากเจ็บคนเดียว แล้ววีก็บอกอีกว่า เลิกก็ดี ตอนแรกคิดว่าจะทน กลัวเราอยู่ไม่ได้ โอ้โห เราเสียใจหนักกว่าเดิม สุดท้ายก็เลิกรากันไปค่ะ ตอนนี้เราก็ยังนอนร้องไห้ทุกวัน ไม่เป็นอันกินอันนอน เราไม่คิดว่าจะมาเจอปัญหาแบบนี้กับความรัก มีใครเคยเจอแบบนี้บ้างไหม คิดยังไงกัน เราไปปรึกษาพี่พี่เราก็บอกว่า ให้ลองคิดไปตั้งแต่ต้นสิว่าเราได้เขามาแบบไหน คิดได้ยังไงว่าเขาจะเป็นคนดี คือเราก็เสียใจมากๆอ่ะเราเททุกอย่างกลับมาอยู่บ้านกับแม่ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรไห้ดีขึ้นเลย ยังคงเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้ คิดทุกวันว่าพรุ่งนี้จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง แต่เรื่องนี้เราก็มีส่วนผิดอ่ะ แต่เราทำใจไม่ได้จริงๆ มันไวเกินไป ไม่คิดว่าจะเลิกกันไว สำหรับวีคือเราคบกันไวแต่สำหรับเราคือจะจากกันไวไปมั้ย เรายังไม่ทันได้คิดเตรียมตัวกับเรื่องพวกนี้เลย อาจจะดูคบกันไม่นาน แต่ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันเยอะพอควร สำหรับเรานะ แต่สำหรับวีคงไม่มีความสำคัญอะไร เราอยากรู้ว่าเราทำถูกต้องมั้ยที่เลือกปล่อยเขาไปง่ายๆเลย หรือตอนนั้นเราควรจะพูดก่อนว่ายังอยากพยายามด้วยกันอีกมั้ย เราควรจะรั้งเขาไว้มั้ย หรือทำแบบนี้แหละถูกแล้ว เขาก็ดูไม่เสียใจอะไรนะคะ เราพยายามเข้าใจว่าคนเราเมื่อใจมันไม่รักมันก็จะเฉยๆได้ แต่เราก็เสียใจ คือทำดีกับเราบอกว่ารักเราอยู่กับเรามาตลอดสุดท้ายไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆเหรอ มีแต่เราที่จมอยู่กับตัวเอง เราขังตัวเองไว้ในห้อง นอนร้องไห้ หาทางออกไม่ได้เลย จิตใจเราพังแบบไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน สุดท้ายนี้เราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ตอนบอกเลิกเขาบอกว่ารักเรานะ อยู่กับเรามันสบายใจมากๆ เราทำดีที่สุดแล้ว ถ้าเขารักเราแล้วทำไมเขาถึงสับสนอ่ะ แล้วประโยคที่บอกว่ารักเรามันเกิดขึ้นไวเกินไป ทั้งๆที่เราให้เวลาเขาแล้ว เรายอมรับตรงนี้ไม่ได้จริงๆ เขารู้ตัวว่าทำคนอื่นพังมาเยอะ พูดเหมือนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก แล้วทำไมต้องเป็นเรา ชีวิตเราพังมากเราไม่ได้แสดงอะไรไห้เขาเห็นนะคะ กำลังอยู่ในช่วงที่ไม่พร้อมและไม่กล้าจะทำอะไรเลย เราอยากเป็นคนที่เขารักจริงๆ ทำไมเขาไม่คิดถึงเราบ้าง. เขาทำเหมือนเราก็แค่กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมแบบง่ายๆ ไม่คิดถึงความรู้สึกกันเลย