การให้ "อภัยทาน" ยิ่งให้บุญยิ่งเพิ่ม เป็นทานขั้นสูงสุด!

การที่เราสามารถสร้างอภัยทานให้เกิดมีขึ้นในตัวได้นั้น ถือเป็นการชำระจิตใจของเราได้เป็นอย่างดี ทานที่เป็นทรัพย์ภายในที่ทรงคุณค่าและสูงค่าที่สุดก็คือ

อภัยทาน

เพราะแม้เราจะได้ชื่อว่ากระทำธรรมทานสอนและแนะนำให้ผู้อื่นได้กลับตัวได้รู้ธรรมได้มากเพียงใดแม้จะให้มากโดยชักชวนคนไปฟังธรรมสัก 100 ครั้ง หรือสั่งสอนคนให้กลับตัวเป็นคนดีได้มากถึง 100 คนก็ได้บุญและอานิสงส์น้อยกว่าการให้ "อภัยทาน"

แม้จะให้เพียงครั้งเดียวได้การรู้จักให้อภัยทานนั้น หมายถึง

การไม่ผูกโกรธ ไม่อาฆาตจองเวร ไม่พยาบาทร้ายต่อคนอื่น

เพราะการให้อภัยทานนั้นเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อลดละสิ่งที่เรียกว่าโทสะกิเลส และเป็นการเจริญ พรหมวิหารธรรมพรหมวิหารธรรมนั้นจะเป็นคุณธรรมที่เรียกได้ว่า

ทำได้ยากในบุคคลธรรมดาด้วยการมีความเมตตาคือปรารถนาให้คนอื่นมีความสุข

มีความกรุณาปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ มีความมุทิตา

คือยินดีเมื่อผู้อื่นมีความสุขไม่อิจฉาริษยา และ

เมื่อผู้ที่สามารถฝึกจิตใจตนให้มีพรหมวิหารธรรมกำกับอยู่ก็จะสามารถให้อภัยทาน

ได้สำเร็จสามารถละได้ซึ่งความพยาบาทไม่ต้องติดกรรมซึ่งกันและกัน

กรรมที่หมดโอกาสให้ผล เรียกว่า "อโหสิกรรม"คือไม่มีเหตุให้เกิดผลแห่งกรรมใดๆ

ต่อกันอีก เป็นการสร้างกรรมดีไว้มากเสียจนกรรมเก่าตามไม่ทัน

หรือเป็นกรรมที่เจ้ากรรมนายเวรหรือคนที่ได้รับความทุกข์เพราะตัวเราเป็นต้นเหตุแม้จะตั้งใจหรือไม่ตั้งก็ตาม

ซึ่งเขาเหล่านั้นได้รับการชดใช้แล้วจึงไม่มีเหตุให้ต้องผูกมัดมาใช้เวรให้กรรมร่วมกันอีก